45. ÖZÜMƏ YER ELƏMƏLİYDİM DA Atlıxan adında bir kişi olur. Televizorun da təzə çıxan vaxtıymış da. Bunun da bir televizoru varıymış. Hamı gəlif bunnarda televizora baxırmış. Özü də hər axşam gələrmişdər. Atlıxana da yer olmurmuş otura. Bir günnəri işdən gəlir evə ki, doludu da adamnan, televizora baxıllar. Kişi yer tapmır ki, otura. Heş kəs ona öz evində yer də vermiyif ki, əyləşsin. Çıxır çölə, qayıdıf deyir ki, ay bala, Museyibin tayası yanır. Hamı tökülüf çölə, haya gedir. Atlıxan səssizcə keçif oturur. Hamı qayıdıf gəlir. Deyillər ki, ay Atlıxan, Museyibin heyvanı-zadı yoxdu axı tayası da ola. Atlıxan deyir ki, bala, mən özümə yer eləməliydim da oturmağa. Bəs sizin huşunuz kəsmir ki, Museyibin tayası yoxdu. Atlıxanın “özümə yer eləməliydim” sözü o vaxtdan kənd camahatı arasında məsələ çevrilmişdi.
