65. VAĞAZİN KƏNDİ Babamın atası İlyas adında bir kişi olufdu. Bir gün o ağlıyırdı. Babam deyif ki, niyə ağlıyırsan? Deyir, nənən öldü, qaldı Şərildə. Şərura Şəril deyirdilər. Demək, bular kiminsə zülmündən qaçıflar, gəliflər Vağazinə. Onnan da qabax Naxçıvannan Alqulu adında babamız oğlannarı Hüseyin, Avaz, Zülfüqarnan gəlif Vağazinə. Ayləvi gəliflər, qardaş-əmioğlu. Üşdü-beşdi qardaşdılar. Üç oğuldan törəmələr orda yayıldı. Deyilənə görə, özüynən üzdən irax qonşulardan birini də gətirif. Deyif ki, ay dığa, düş buraya bir daş qoy. Daşı qoyanda Alqulu gülüf. Dığa deyif ki, hə, indi bildim nəyə gülürsən. Özüzə məhlə tutursuz, yurd tutursuz, amma daşı mənim əlimnən qoyursuz ki, söyəndə söyüşlər mənim olsun. O kənd bölündü üş yerə, Vağazin oların mərkəzi kəndi oldu. Bozgüney, Kalafalıq kəndi həmin nəsildən törəyib.
