| VII mətn
Biz tərəfdə olan təpələrdə müəyyən eləmişdilər ki, bu təpədə alav yananda bilin ki barışıxlığdı, toplaşmalısız söhbətə. İkinci təpədə alav olanda çıxmalısız haraya, üçüncü alav olanda silahlı gəlməlisiz. Deməli, bunnar müəyyənnəşmiş işdi.
Nənəm təzə gəlin gələn vaxdı – Nooruz bayramı, ayın iyirmi biri günü Sultan düzü deyilən yerdən ermənilər top atır Minkədə ki, minkəndlilərin başı bayrama qarışıxdı, bəlkə bunnarı qaçax salsınnar, kəndə sahib çıxsınnar. Həmən alavın vasitəsiynən Allahverdi oğlu Hajı camahatı yığıfdı. Onda da camahat qaçırdı Qarakeş tərəfə. Deyif, filankəs, sən Qarasu deyilən yerdə camahatın qabağın kəs ayana getməsin, mən gedif daldan qarışajam erməniyə. Havaxt sizə parol versəm bilin ki, erməni sınıx düşüf, onda dalımcan gəlin. Bayram günü hamının qazanı ojağ üsdə. Topu da atıllar, hara dəyir paralıyır, hamı pərən düşüf. Hajı babam gedir girir erməninin içinə, qabağına çıxanı vurur. Bular da yerdəki meyitləri görür, elə bilillər biz tərəfdən atıllar. Babam topçunu öldürənnən sora parolu verif, kəntdən Muradəli, Süleyman, Səvdimalı gedillər onun hayına. Hajılar kəndinnən Ağalar, Molla Əhmətdi kəndinnən, Mirikdən çıxannar qoşulullar onnara, erməniləri Gorusun Ağdərəsinə qədər qovurlar.
Dostları ilə paylaş: |
