142. SƏN DEDİYİNDƏ DURMADIN Bir kişinin bir sürü qoyunu varmış, dağa aparırmış. Bizim yazı düzdəri var, dəmyə torpaxlardı, taxıl əkilirdi orda. Yazı düzündə bir pir varmış. Qoyunu döndərir pirin yanında yatızdırır, özü də çörək yeyir, bir az uzanır. İsti savışannan sora qara yel qalxanda durur qoyunun qabağın çəkir dağa. Duranda niyyət eliyir. Deyir, ay pirin sahıbı, mən qoyunu aparım dağda iki-üç ay hərriyim sağ-salamat gətirim, burdan keçəndə boz kərə erkəyi sənin üsdündə qurban kəsəjəm. Niyyət eliyir, qoyunun qabağın çəkir, fıştırığın qaldırır yavaş-yavaş yaylağa. Üş-dörd günə gedir çatır yaylağa. Yaylağa çatan gün sel-su, külək-cavğın sürünü aparır, çoban da girir daşın altına birtəri salamat qalır. Sel yavaşıyannan sora çıxır ki, qoyun nə gəzir, hamısı qırılıf. Nəzir dediyi boz kərə toğlu suyun içində bir daşın divində somuduf duruf. Gözdüyür, su sakitdiyənnən sora toğlunu çəkib çıxarır. Da bir toğludan ötrü dağda qalası deyil ki. Durur kor-peşman toğlunu da qatır qabağına gəlir. Pirin yanınnan keçəndə yadına düşür ki, axı bunu pirə nəzir demişdi. Toğlunu burda kəsir bir az bişirir, yeyir yemir bilmirəm, qalanın da yığır xurcuna atır çiyninə. Duranda deyir ki, ay pirin sahıbı, bu mənim kişiliyim, bu da sənin kişiliyin. Mən dediyimi elədim, amma sən dediyində durmadın.
