XXI mətn
Arvadı Aşığ Abbasa deyif ki, hamıya şeir deyirsən, birin də maa de da. Deyif, arvad, qorxuram küsəsən. Deyif, yox, niyə küsürəm? Deyir.
Abbas deyir kişi, get ojağına
Bir kom qaratikanı al qujağına,
Bir sakkat qancığı qoy bujağına,
Onnan yaşa, pis arvadnan yaşama.
Ölüf getməz bu dünyanın əngəli,
Acıxlandıranda yolar cəhli-cəngəli.
Ölüm vaxdı Əzreyilin çəngəli
Əlbət bil pis arvatdan yaxşıdı.
XXII mətn
Bir gün də özün vuruf azarrığa. Aləmə deyif ki, bu and, bu quran hakqı sirri aşsan başı kəsəjəm. Aləm deyif, a kişi, mən havaxt sənin sirrini aşmışam. Deyəndə deyif ki, yox ey, bu sirri aşma. Bunun da səkgiz oğlu oluf, bircə dənə də Teyfə adında qızı. Deyif, oğlannarımı çağır yanıma, mən ölerəm, vəsi eliyirəm. Gəlif deyir, ay oğul. Mənim elnən bir adım var, Paşa bəydən Sultan bəyə hamı məni tanıyır. Axı mən ölerəm, məni nətər götürəjehsiz siz, adıma layix dəfn ola. Biri deyif bir öküz gətirejəm (öküz nə gəzir), biri deyif bir kəllə qənd gətirejəm, biri deyif bir tay un gətirejəm. Başın götürüf deyir ki, belə-belə olasız. Nə ölmürəm, nə də vəsi eləmirəm. Onu mən öləndə gətirif verəjəhsiz o biri kəntdə Şahmirzə var, yeyif o Qızıl qəyənin altıynan gedəjəh. O maa lazım deyil. Gətirin indi verin yeyim, aj ölmüyüm.
Dostları ilə paylaş: |
