| III mətn
Bizim kənd dağlıq zonadı, gözəl təbiyəti var. Bizdən aşağıda Bərgüşad çayının qırağında çəltik əkirdilər. Bizim camahat ulağnan odun aparıf dəyişərmiş çəltiyə, gətirərmiş. Abdulla rəhmətdih bir neçə tay-tuşuynan gedir. Dundarrının bir qırağı çaylaxdı, sel gələndə orda su olur. Gedif görüllər ki, orda meydan quruluf, bir erməni pəhlivanı burda meydan göstərir. Kəndir asıb hopbulur göyə, düşür yerə. Dondarrı camahatı da o qədər ləkdə-zadda işdiyif ki, kişiləri zəyifdi. Bunnan istifadə eliyib erməni deyir, ya mana ənam verin, ya qənim verin. Bular da əziyyət çəkmiş adamlar, qənimi hardan çıxartsın bunun qabağına. Erməni də nərin biri imiş. Abdulla kişi yanındakına deyir ki, vallah, isdiyirəm gedəm bunun qabağına, bunnan güləşəm. Yoldaşı deyir ki, onun fəndi-feili var, səni öldürəcək, getmə. Deyir, vallah, gözüm yeyir, gedəjəm. Gedir, deyir, qoltuğuna alıb nətər sıxırsa, erməni boğulur. Əlini yerə döyür ki, mən təsliməm. İndi yığdığı nə qədər ənam varsa, verir bulara. Bular öz aralarında bölüşdürür bunu, erməni də qarğış eliyə-eliyə çıxır gedir. Heylə güjdü kişi idi.
Dostları ilə paylaş: |
