111. MƏNİM ATIM ANA-BALADI
Şah Abbas bir gün vəzirinə deyir ki, ey vəzir, denən atdarı hazırrasınnar, dərviş libasında çıxax gəzək. Gəlillər bir çaya çatıllar. Çaydan keşmək isdiyillər, atdar keşmir. İsdiyillər qayıdalar, görüllər bir atdı gəlir arabaynan. Deyir, yəqin bu çaydan keçəjək da. Görək nətər keçəjək. Baxıf görür ki, vuruf çaydan keşdi. Şah Abbas vəzirinə deyir ki, onu çağır qayıtsın geri. Nətər olur ki, yol yeriyə bilməyən yabı çayı keşdi, amma mənim atdarım keşmir. Çağırıllar. Deyir:
– Nəyə görə sənin atdarın çayı keşdi, bizim atdar keşmir?
Deyir:
– Şah sağ olsun, sənin atdarın hərəsi bir cinsdəndi. Birinə bir qamçı vuranda deyir, qoy o birsinə də vursun. Amma mənim atdarım ana-baladı. Ana isdəməz balasına qamçı dəyə. Çəkir çayı aparır.
Dostları ilə paylaş: |
