61. DƏRVİŞ PİRİM
Dərviş Pirim Tumasdan aşağıda Hajı Qasım Çələbinin evlatdarının evinə gedən yoldadı. O pir idi, yolun qırağında idi. Başına döndüyüm Hajı Qasım Çələbini harasa qonax aparırmışdar. Deyifdi ki, atdarın başını saxla, elə burda dəsdəmaz alıf namaz qılajam. O namaz qılınan yeri müqəddəs pir qayırdılar. Qaratikan koludu, hasara alıflar. Ziyarata gedənnər də hasarın başına hərrənillər.
Dərviş Pirimin hökmünü mən görmüşəm. Yoldaşım şofer idi. Təkər düzəldəndə barmağının burasına çəkiş dəydi, onnan barmağı yaman günə qaldı. Durdux bunu götdük, getdih Xəcər nənənin yanına ki, bəs belə-belə. Getdih bu Dərviş Pirimə hərrənəndə (orda da yasdı daş var, elə bil kirkirə daşıdı), inanırsan, ilan quyruğu üsdə bax belə dik durdu. İmkan vermədi nə o tərəfə keçəh, nə bu tərəfə keçəh. Nəysə, bir az durdux, durdux. Yoldaşım dedi ki, Süleyman peyğəmbərin duası saa qənim olsun, icaza ver, biz hərrənəh. İlan kirimişcə getdi daşın altına girdi.
Hərrəndik getdik. Elə maşınnan düşüf darvazadan içəri girəndə Xəcər nənə dedi:
– Ay Məhəmməd, adına qurban olum, niyə barmağını tutmadın o ilanın qabağına, tüpüreydi. Həmən ilan o ojağın yiyəsidi. Gərəh qoyeydin barmağına tüpürərdi.
Dostları ilə paylaş: |
