62. DÜLDÜL PİRİ*
İmamın ağzını gavır diriyif qayaya, deyif:
– Mana tabe ol, saa su verim.
Elə orda xançalı çəkif qayaya, deyif:
– Mana su azdığı deyil ey, ay kafır.
Xançalını vurduğu yerdən su çıxır. Sora orda bir kadınnan bir kişi, üzr isdiyirəm, natəmiz olullar, gedif həmən suda çimillər, su quruyur. Hay gəlir qalxoz sədrinə. Qalxoz sədri deyif:
– Niyə quruyuf?
Bir ağsakqal olur Baxış kişi, deyif:
– Filankəsnən filankəs gedif o suda çimif, ona görə quruyuf.
Deyif:
– Gedin o suya qurban kəsin bilmirəm, Allahın yanına, əstəfrillah, çıxın bilimirəm, ordan su çıxsın.
Olar gedif orda qurban kəsif. Deyif:
– Ya peyğəmbər, qələt eləmişih.
Onnan sora su çıxıf.
63. AŞIQ QƏBRİ
Aşıx qəbri deyirdilər. Deyirdiər, o, Yaxşıynan sevgi imişlər. Bunnar bir-birinə qovuşa bilmiyif. Deyif:
Mən aşıx, sinə oyun
Sindirin, sinə qoyun
Yaxşını qibləsinə
Aşığı tərsinə qoyun.
O, Qubatdı rayonundadı. Onun dörd bir tərəfində daşdan dəvə, at, hər bir şey vardı. Boğazında zobu olan o ojağın üsdünə gedirdi. Üş çərşənbə günü ora gedif o torpaxdan boğazına çəkəndə zobu gedirdi. Həkəri çayının o tərəfində Aşığın qəbridi, bu tərəfində Yaxşının. Bir dənə kümbəz varıdı Sarı aşığın böyründə. İstədih onu hərrənəh, bir dənə ağsakqal kişi dedi ki, ora hərrənmə, o nəhlətdəmədi. Deyirdih:
– Niyə nəhlətdəmədi?
Deyirdi:
– Yaxşıynan Aşığı o qoymuyuf bir-birinə qovuşa.
Deyirdilər niyyətin qəbul olmaxdan ötrü gedif minərsən dəvəyə, ya minərsən ata. Elə adam olurdu nə qədər cəhd eliyirdi, o daşın belinə qalxa bilmirdi.
Dostları ilə paylaş: |
