52. ƏL AMAN
Loğmanın bir şagirdi vardı. Özünü hədinnən artıx öyürdü. Yaxşı da örgənmişdi. Orda-burda gedif danışırdı ki, Loğmannan mən çox bilirəm. Bir gün bunu göz ağrısı tutdu. Göz ağrısı tutanda anasına dedi ki, get Loğmanın yanına. Loğmana denən ki, bəs şagirdinin gözü ağrıyır, onun dərmanını de. Mənim yadımnan çıxıf bu vəziyyətdə gözə nə tökməh olar.
Arvad gəldi Loğmanın yanına. Dedi ki, başına dönüm, hal-qəziyə belə-belə. Yaman ağrıyır gözü, ona neyniyim. Dedi:
– Əl aman, getginən duzu, isdiotu əz, möhkəm döy, tök onun gözünə.
Arvad gəldi. Dedi:
– Ana, nə dedi?
Deyir:
– Dedi ki, duzu, isdiodu döy, əz, tök onun gözünə.
Dedi:
– Ağız, onun ağzınnan nə çıxıfsa, onu de.
Bir az mənim kimi fikirrəşdi, dedi ki, ə vallah, dedi əl aman, get duzu, isdiodu əz, tök.
Dedi:
– Hə, deyir əl vurma.
Dostları ilə paylaş: |
