57. MOLLA PƏNAH VAQİF
Molla Pənah Vaqif gəlif burda məktəb açır, məktəbdarlıxla məşğul olur. İbrahim xanın da bir sərkarı olur. Mal-qaranın, döylətin başçısına sərkar deyillər.
Günnərin bir günündə sərkar eşidir ki, Qazaxdan bir sünnü mollası gəlif, çox bilikli, savatdı bir adamdı. Bunun da, üzdən irax, bir yaxşı iti varmış. Deyir ki, gedim buna ayınnan-oyunnan verim, bu itə dua yazdırım. Oturur, yeyillər, içillər. Molla deyir:
– Qardaş, sən kimsən, nəçisən?
Deyir:
– Vallah, mən çobannarın böyüyəm. Dağda döylətimiz var. Bir dənə də yaxşı itimiz var ki, o itin qorxusunnan heş bir canavar, qurd-murd sürüyə yaxınnaşa bilməz. Gəlmişəm ki, ona bir dua yazasan.
Vaqif də ağıllı adamdı. Deyir:
– Oldu.
Ərəb əlifbasıynan götürür yazır:
Gözüm düşdü ətinə, – quzu gətirif axı.
Dua yazdım itinə.
Hər kim bunu oxusa,
……………………..
Bükür dua kimi, deyir:
– Apar bağla itin boynuna.
Aradan bir müddət keçənnən sora görüllər ki, sərkarın itinin boynunda dua var. Bu xəbər gedir çıxır İbrahim xana. İbrahim xan da çox dindar adam olur. Sərkarı çağırtdırır, deyir:
– Ə, eşitdiyimə görə sənin itinin boğazında dua var.
Deyir:
– Hə, xan sağ olsun, var.
Deyir:
– O nə qələtdi eləmisən?
Deyir:
– Xan sağ olsun, sizin o döyləti saxlıyan bu itdi.
Deyir:
– Onu hansı molla yazıf?
Deyir:
– Qazaxdan bir molla gəlifdi, sünnü mollası, o yazıf.
Adam göndərif ki, get o mollanı gətir. Vaqifi aparıflar xanın hüzuruna. Deyir:
– Sən nə cəsarətlə itə dua yazmısan?
Deyir:
– Qibleyi aləm sağ olsun, dua döyül. Qoy əhvalatı deyim. Bir axşam idi. Gördüm bir kişi gəldi, yaxşı da toğlu gətirdi. Maa dedi ki, dua yaz da itimə. Mən də götürdüm ora bir parça şeir yazmışam.
Deyir:
– Nə yazmısan?
Göndərir kağızı gətirtdirir. Deyir:
– Onda zəhmət çəksin mollarının biri oxusun.
Molla götürür o bir bənd şeiri oxuyur. İbrahim xan Vaqifin bu ağlına, fərasətinə xeyran qalır. Onnan sora onu gətirir saraya.
Dostları ilə paylaş: |
