25. YEYİM, DOYUM, NƏ VERİM?
Afşar yolnan gedir. Görür biri yığıf üş-dörd vedrə tut, satır. Deyir:
– Yeyif-doyum nə verim?
Deyir:
– Üş maat.
Vedrənin birini qabağına çəkif başdıyır xışmalağa. Görür ki, ə, vedrə yarıdan keşdi. Buna sərf eləmir axı. Bu fikirrəşirdi ki, yəqin bir az yeyif doyuf gedəjəh. Deyir:
– A qardaş, sən nağarırsan?
Deyir:
– Nağarıram?
Deyir:
– Tutu heylə yeməzdər axı.
Deyir:
– Nətər yeyəllər?
Deyir:
– Tutu bir-bir, bax belə-belə yeyəllər.
Deyir:
– O biri vedrəni heylə yeyəjəm.
26. ELƏ BİLİRƏM DAVA KAĞIZIDI
Afşara bir kağız gətirillər. Deyillər:
– Sənə bir məktub gəlif.
Deyif:
– Ay bala, oxuya bilmirəm, oxu görüm nə məktufdu?
Oxuyuf deyir:
– Kimnənsə gəlif.
Deyir:
– Allah səni saxlasın, mən də elə bilirəm dava kağızıdı.
Dostları ilə paylaş: |
