Azərbaycan miLLİ elmlər akademiyasi folklor institutu azərbaycan folkloru antologiyasi (Cəbrayıl, Ağdam, Laçın, Qubadlı, Zəngilan, Ağcabədi və Kəlbəcər rayonlarından toplanmış folklor nümunələri) baki – “Nurlan“ – 2012

30. MUSA PEYĞƏMBƏRİN ALLAHLIĞI
Bir gün Musa peyğəmbər Allaha deyir ki, sənnən allahlığı is­diyirəm bircə günnüh, şeytannan hesabım var, onu çəkim, onnan sora gənə də sənindi. Deyir:

– Get, verdim.

Bu gəlir harda nə qədər şeytan varsa, əmr eliyir yığışın bura. Bir yekə quyuya buların hamısın doldurur, ağzın möhkəm bağlıyır. Bağlıyır, deyir:

– Burdan çıxammıyessiz.

Bu gəlir evinə. Ayə, gəlir ki, bunun evi boşdu. Qardaşı yoxdu, əmisi oğlu yoxdu, camaat yoxdu, heş kəs yoxdu. Ə, bu camaat hara getdi. Ayna-bayna baxır, görür ə, sən öl, qəbirstannıx tərəfdən səs-küy gəlir. Yavaş-yavaş gəlir bura. Görür, sən öl, bir haydadı ki camaat.

– Ə, nə iş görürsünüz?

– Ya peyğəmbər, axırı ölüm döyül? Bax, bu qavırı qazırıx, uzanışajeyih bura. Neynirih tutaşa-tutaşa, vuruşa-vuruşa yaşıyax.

– Ə, bu nə hak-hesabdı?

Səda gəlir ki, ya peyğəmbər, get quyunun ağzını aç. Quyunun ağzını açır. Şeytan gəlir bu uzanannarın birinə deyir:

– Ə, burda niyə uzanmısan?

Deyir:

– Axırı ölüm döyül?

Deyir:

– Evin tikilsin, qardaşın səni alladıf göndərif, məhləni-bajanı hamısını keçirif əlinə.

– Sən canı?

Deyif:

– Sən öl, hə.

Durur tərpənir. Peyğəmbər baxır ki, doğrudan da, camaat ayannan bəri tökülüf gəlir.