Azərbaycan miLLİ elmlər akademiyasi folklor institutu azərbaycan folkloru antologiyasi (Cəbrayıl, Ağdam, Laçın, Qubadlı, Zəngilan, Ağcabədi və Kəlbəcər rayonlarından toplanmış folklor nümunələri) baki – “Nurlan“ – 2012

34. PEYĞƏMBƏRDƏN NİCAT İSTƏYƏN ŞİR
Bir gün peyğəmbər Həzrəti Əli də yanında əsabalarıynan duruf söypət eliyirdi. Söypət eliyəndə görür ki, camahat pərən-pə­rən düşdü, hərəsi bir tərəfə çəkildi. Bunun bu tərəfində olan əsaba­ları keşdi bu üzə. Peyğəmbər Həzrəti Əlinin üzünə baxır, deyir:

– Ya Əli, bu nədi belə?

Həzrəti Əli gülür. Deyir ki, əmoğlu, narahat olma.

Bular deyir:

– Ya peyğəmbər, nə narahat olma? Bu tərəfdən – meşə tərəfdən bir şir çıxıf. Bir bədheybət şeydi, ayannan bəri gəlir.

Bular baxır ki, doğrudan da, heş bu boyda, gövdədə bir şir görünmüyüf. Ayannan bəri elə bilirsən bir dağ parçası yumalanır. Bu şir gəlir, nə Həzrəti Əli tərpənmir yerinnən, nə Həzrəti Məhəm­məd. Buların heş biri tərpənmir, amma camahat hamısı qaçır bun­narın bu tərəfində yer tutullar.

Bu şir gəlir bulara çatanda birinci Həzrəti Əliyə baş əyir, salam verir. Sora qayıdır həzrəti peyğəmbərimizə baş əyir, salam verir. Sora bu adamlara başıyla salam verir. Salamın verdi, qutaran­nan sora deyir ki, ya peyğəmbər, sənin yanına gəlmişəm, məni öz sifətimə qaytar. Öz sifətimə qaytar deyəndə, peyğəmbərə agah idi də hər şey. Burda yığışan məclis əhli, camahat bilmirdi ki, nə var işin içində. Bu dedi ki, mən niyə? Birinci salamı gələndə kimə verdin? Dedi ki, odey, ona verdim. Dedi:

– Di get ona da deginən.

Dedi:

– Yox, onnan qorxuram, ona yaxınnaşa bilmərəm.

Dedi:

– Nətər qorxursan, o mənim əmim oğludu, özü də mənnən otuz yaş balacadı, nəyə görə qorxursan?

Dedi:

– Eey, sən onu tanımırsan, sən onu yaxşı tanımırsan, lap əmin oğlu olsa da.

Güldü peyğəmbərimiz. Dedi ki, di danış görəh nəyə görə tanımıram. Dedi:

– Filan peyğəmbərin vaxtında şahın birinci qoşun böyüyü mən idim. – Baxdı ki, bu, bir neçə əsr bunnan qabağın söypətini da­nı­şır. – Şah əmr elədi ki, o peyğəmbər yolunu azıf, ağzına gələni da­nı­şır, bizim əleyhimizə çıxır. Get onun qollarını bağla, yanın­dakı­ları da öldür, özünü də gətir bura. – “Neçə nəfər götürüm?” Dedi: “Özün bil, neçəsini götürürsən götür”. Bir beş nəfər adam götür­düm dö­yüş­çülərdən, gəldim. O peyğəmbərin olacax yerinə bir üş yüz-beş yüz metr qalmış bax o (Həzrət Əli – top.) hardansa çıxdı qa­bağıma. Dedi: “Ə, bir dayan görüm”. Deyir: “Dayandım”. – “Nə­di? Hara gedirsən?” Dedim: “Şahın əmridi, gedirəm filankəsin ya­nın­dakıları öldürəm, özünü də əsir eliyif aparam şahın yanına”. Dedi: “Ə, qayıt get şahına denən ki, o sənin güjün çatası iş döyül. Qayıt geri”. Əsgərlərin üzünə baxdım, dedim: “Ə, nə danışır, bunun başı xaraf­dı, bu nə deyir belə?” Əsgərlərə him elədim ki, bunu tu­tun. Əsgərlər buna yaxınnaşmax isdiyəndə nətər buğanax qopdusa, tez gözümü belə tutdum. Bir də gözümü aşdım ki, əsgərlərin biri orda çabalıyır, biri burda çabalıyır, heş biri sağ döyül. Bir onu bildim ki, mana təpindi qayıt get.

Qayıtdım düz şahın yanına. Qorxumdan şaha deyə bilmədim ki, belə bir hadisə var. Dedim ki, onun yanındakılar da döyüşçüy-müş. Mənim o beş nəfər götdüyümü öldürdü, özü də gəlmədi. Bu dəfə şah dedi ki, ə, əməlli dəsdə götürüf gedə bilmirsən. Bu dəfə otuz adam götdüm, otuzu da o kökə düşdü. Yüz adam götürdüm axırıncı gələndə. Dedim ki, ə, bir adamdı, amma bərk döyüşçüdü, ona bat­max hər adamın işi döyül. Hər tərəfdən tökülürsünüz, elə eliyir­siniz ki, birinizə hücüm eliyəndə arxadan, başdan, böyürdən vurursu­nuz nizəynən. Uzun nizələr götdülər, neynədilər. Gəldih, deyir, bura yaxın­naşanda gənə həmən vəziyət yarandı. Bir vədə gözümü aşdım ki, təhcəjənə qalmışam. Əlini atdı, deyir, atın üsdün­nən məni götdü, nətər belə yerə çırpdısa, huşumu itirdim. Gözümü açanda gördüm belə maa duruf tamaşa eliyir. Dedi: “Səni üş dəfə göndərdim, ə, nəhlət­dəmə, niyə qayıtmısan? İndi səni elə sıfata salajam ki, heş onun da yanına qayıda bilmiyəssən. O vaxtdan mən düşmüşəm şir sıfatına”.

Dedi:

– Ə, bir neçə əsr bunnan qavax Həzrət Əli bu dünyadaydı?

Rəvayətə görə, peyğəmbərimiz oların hər işini bilirdi. Cama-hata aydın olsun deyə, dedi ki, ə, mən Məkkə şəhərində o ibadət-gahın özünə bunun anasının girif səhər gün çıxanda qujağında Həz­rət Əli çıxdığını gözümnən görməsəydim, nözənbillah, deyərdim bu Allahdı. Axı bunu gözümnən görmüşəm ki, axşamnan anası ağrı çəkif, gedif girifdi o ibadət yerinə, Allahın evinə. Darvazalar öz-özü­nə bağlanıf, səhər də öz-özünə açılıf, ana qujağında bu uşax çıxıf. Özü də deyif ki, ay camahat, bunun adı Əlidi. Allah tərəfinnən qoyu­lan addı. İndi sən maa deyirsən beş əsr bunnan qavax yaşıyıb.

Dedi:

– Başına dönüm, məni dağa-daşa salma, məni öz sıfatıma qaytar. Mən də sənin qullarınnan birinə çöyrüləjəm.

Onnan sora peyğəmbər duanı oxudu haqq dərgahına, dedi ki, ilahi, bu, bizdən nicat isdiyir. Bunnan sora o, qayıtdı öz sıfatına düşdü.