89. ÖLÜNÜN DİRİLMƏSİ
Anam deyirdi ki, qonşu arvad ölmüşdü, bunu apardılar basdırdılar. Atam axşam gəldi arvadına dedi ki, maa bir xurcun düzəlt, gedirəm dayımgilə. Həmişə də belində xançal olurdu. Bizim qəbirstannıx da ağır qəbirstannıxdı, ojağ var üsdündə. Ora çatanda görüf ki, səs gəlir. Qavax insanın üsdünə kol basırdılar. Bu, bir az duruxur. Görür, yox ey, kimdisə deyir: “Ay yolnan gedən, sən Allah, ölmüşdüm dirilmişəm, məni qoyuf getmə”. Bu qəbirrərin arasınnan gəlif. Deyif görüm hansınnan səs gəlir. Gəlif görür ki, təzə qəbirdən gəlir. Çatırışına xançalı sancıf, başdıyır qəbri eşməyə. Baxıf ki, zənəndi, burnunnan qan açılıf. Yer əzabı gələndə qəbr bunu sıxıf, bunun burnunnan qan açılıf. Axı bu çılpaxdı. Qabaxkı kişilər əyinnərinə çuxa geyirdilər. Soyunuf çuxanı, deyif:
– Dura bilərsən, əlinnən tutum?
Bunun əlinən tutuf durğuzur, bu çuxanı buna geydirir. Atı irəli çəkir, bunu mindirir atın tərkinə.
Kişi gedəndə demişdi ki, gedirəm, tez gələjəm. Anam da qazanın ağzını aşmırdı ki, kişi gəlsin, onnan sora. Anam deyir gejənin bir yarısı gördüm bu gəldi. Məni çağırdı çölə. Dedi uşax bilməsin, qorxub eliyər. Get evdən paltar gətir, buna geyindir. Filankəsdi, bəs bu dirilif qəbrdə. Arvad aparıf paltarını geydirif, götürüf gətirif evə. Arvad gətirif, surfa salıf buna pay çəkir. Qaşığı ağzına qoyduxcan görür fınxırır. Ağzına qoyduxca düyü düşür bura. Anam deyir:
– A bajı, niyə heylə eliyirsən, sən Allah, çörəh yeginən.
Deyir:
– Şəkər bajı, qəbr əzabı nətər məni sıxdısa, onda ayıldım mən. İndi bu ara açılıf, onçün düyü gəlif düşür ora, mədəyə getmir.
Səhər etrə atam getdi kişisini çağırdı ki, arvadın paltarını gətir, arvadın dirilif. Üş gün keçənnən sora arvad təzdənnən öldü.
Dostları ilə paylaş: |
