91. AŞIĞAM, VƏTƏN SARI
Aşığam vətən sarı,
Geymişəm kəfən sarı.
Başımı kəsən cəllad,
Üzümü qoy vətən sarı.
Deyirdim, ay dədə, daima bunu oxuyursan, ayrı söz bilmir-sən? Deyirdi:
– Ay qızım, o sözdə böyüh məntiq var, ona görə onu oxuyuram.
Deyirdim:
– Nədi?
Deyirdi:
– Bizdən çox-çox irəli oğuz elinnən bir sərkərdə yadelliyə əsir düşür. Buların da qanunu buymuş ki, əsir düşəni edam eliyirmiş-dər. Edam edilən adamlara sarı keçinin qəzilinnən köynəh geydirirmişdər, başını qoyuf taxdanın üsdünə qılışnan boynunu vurallarmış. Padşah əmr eliyir cəllada ki, bunu apararsan meydana, edam edərsən. Bu adamı gətirillər meydana. Edam eliyəndə deyillər ki, son arzun nədi?
– Son bir ərzim bircə kəlmə sözüm var, izin verin deyim.
Deyir:
– De.
Deyir ki, ay cəllad qardaş,
Mən aşıx vətən sarı,
Geydirdin kəfən sarı.
Başımı kəsən cəllad
Üzüm qoy vətən sarı.
[Cəllad] deyir:
– Ay qardaş, o nə sözdü, mən onnan bir şey annamadım?
Deyir:
– Mənim boynumu sən vureyssan, mənim üzümü vətənimə sarı qoy.
Deyir, bu cəllad rəhmə gəlir ki, gör vətən bunun üçün nə qədər əzizdi ki, ölümlü günü deyir heç olmasa üzüm vətən sarı olsun. Deyir ki, mən padşahdan izin alıf səni vətəninə çatdırajam. Gəlir ağasınnan izin alır ki, bunun bizim elimizdə qanı tökülməsin. Aparım öz ellərində qətlə yetirim, qanı öz ellərinə tökülsün. Bu dilnən ağasınnan izin alır, götürür gətirir öz vətəninə. Deyir ki, qardaş, madəm ki sən belə dedin, ona görə mən səni bağışdadım, get.
Atam deyirdi o bir kəlmənin üsdündə o əsir həm ölümnən azad oluf, həm də gəlif vətəninə qovuşuf. Ona görə mən həmmişə onu oxuyuram. Cəllad onun köynəyini alıf, bir dovşan öldürüf onun qanına buluyuf, gətirif ağasına verif ki, öldürdüm. Bu da azad oluf gedifdi öz elinə, öz obasına, öz torpağına qavışıf. O gün olsun ki, biz də öz Qarabağımıza, öz torpağımıza qavışax.
Dostları ilə paylaş: |
