26. ŞAH ABBASLA PİNƏÇİ
Bir gün Şah Abbasnan vəzir Allahverdi xan çıxır şəhərə. Şəhərə çıxanda bir pinəçi olur. Bı pinəçi yamax yamıyanda görür kü, bılar gedir. Gülməyi tutur, gülür. Güləndə bını şahnan vəzir görür. Gedir işə, saraya. Əmr eliyir ki, kişini gətirsinnər. Kişini gətirillər. Padşah deyir ki, sən nəyə güldün?
Deyir:
– Şah sağ olsun, gülməyim gəldi, güldüm.
Şahın acığı tutur, deyir:
– Saa çörəh verən mən, bəs belə-belə, sən pinəçisən, nəçisən gülürsən?
Deyir:
– Şah sağ olsun, çörəh verən sən dəyilsən, çörəh verən Allahdı.
Deyir:
– İndi mən səni atajam zindana, sənin Allahın saa çörəh verər.
Bını atır zindana. Deyir ki, bına heş nə vermiyin. Aradan bir on beş, iyirmi gün keçir. Şah fikirrəşir ki, bı ya ölmüş ola, ya da ki can verir. Gedif bına baxajam. Düşür zindana, gəlir görür kü, zindannan fıştırıx səsi gəlir. Kimsə bir lalayı çalır qəşəh. Gəlir soruşur ki, bu kimdi? Deyillər bəs filankəsdi. Deyir: “Bəs mən demişdim axı bına çörəh vermiyin, bı fıştırıx çalır”.
Bir ora, bir bıra, məlum olur ki, hər gün vaxdında bının çörəyi gəlir. Deməli, zindanda çörəh verən dəyişih salır, ayrı adama verəcəyi çörəyi gətirif verif bına. O biri adam da ölüf. Gəlir bına deyir ki, anan namaz üsdəymiş.
Deyir:
– Şah sağ olsun, anam namaz üsdə olmağına namaz üsdəymiş. Hamma sən onu bil ki, çörəh verən Allahdı.
Dostları ilə paylaş: |
