41. DAĞYUNUSUN XƏZİNƏSİ
Bir kişi oluf. Bı kişi bilirmiş ki, Dağyunusun qızıllarını, var-döylətini aparan dəvə karvanı qırılıf. Qırılıf qalıf bir dərədə. Amma tay yerini dəqiq bilmirmiş. Amma bilirmiş ki, bını filan dəriyə qonan qoja qəjirrər bilir. Bı da qəjirin dilini bilmirmiş axı, gedif qulax asa, görə nə danışıllar. Bı bir körpə uşağını götürür aparır, o qəjirrər yığışan dərədə bir balaca qaraltı tikir. Elə hey uşağı orda saxlıyır. Bı uşax yavaş-yavaş qəjirin dilini örgənir. Bir gün bı kişi çoxlu eşşəyi, atı qırıf aparıf tökür o dərəyə. Çoxlu da su qoyur qablarda. Uşağı da qoyur o qaraltının içində. Uşağa deyir ki, qulağ as, nə eşitsən hamısını maa deyərsən.
Qəjir tökülür bura, leşdən yeyillər, sudan içillər, leşdən yeyillər, sudan içillər. Sohra bala qəjirin biri qayıdıf deyir ki, hı-hı-hı, bəs heş görəsən nə vaxtsa belə leş yediyimiz olmuşdu? Anası qayıdıf deyir ki, hı-hı-hı, bir dəfə də belə şey olmuşdu.
Deyir:
– Ana, nətər, nejə olmuşdu?
Deyir:
– Bala, Dağyunusun vaxdında olmuşdu. Dağyunus var-döylətini vırmışdı beş yüz dəvənin belinə, apartdırırdı filan yerə. Bir filan dərəən içində sel gəldi, tufan gəldi bı dəvələrin hamısını qırdı. Onda düz bir ay gejə-gündüz biz leş yedih ha. Qızılları da, var-döyləti də qaldı o dərədə, üsdünü torpax basdı.
Uşax da bıları gizdəndiyi yerdən hamısını eşitdi. Gəldi dədəsinə dedi hamısını bir-bir. Kişi də bildi ki, harda qırılıf. Getdi, qazdı çıxartdı Dağyunusun pullarını.
Dostları ilə paylaş: |
