| VII mətn
Seyid qızı Nübarın atası hörgü hörürmüş. Hajı Qaramanın da qapısında həmişə gəlif maral sağılarmış. Marallar gələrmiş Hajı Qaramanın ojağında durarmış, onnarı sağarmışdar.
Bir gün Hajı Qaraman eşidir ki, filan yerdə belə bir güjdü seyid var. Durur maralın birini minir, gəlir o seyidin qəbuluna. Seyid görür kü, vallah, Hajı Qaraman gəlir, özü də maralı minif gəlir. Əlaşsız qalır, hörgünü minir, yerdən əl atır ilanı götürür. Vırır qamçı kimi hörgüyə, gedir marala sarı, Hajı Qaramanın qabağına. Hajı Qaraman onda deyir ki, yox, sən mənnən güjdü ojaxsan. Onu orda qəbul edir ojax kimi. Deyif sənin mindiyin cansızdı, mənim mindiyim cannıdı.
Dostları ilə paylaş: |
