| XII mətn
Hajı Qasım Çələbinin atası rəhmətə gedəndə beş-altı yaşı olufdu. Rəhmətə gedəndə ən yaxşı mürütdərini yığıf başına. Bir otuz-qırx mürüdünü yığıf. Deyif ki, mənim ömrümə az qalıf. Mən bir həfdəyə gedəjəm. İçizdən kim Hajı Qasım Çələbiyə qəyyumluğu boynuna götürər? Heş kim boynuna götürmüyüf. Oların hansına deyifsə, deyif yox, biz bajarmarıx. Filan kəntdən Camal kişiyə deyif ki, Camal, tay sən qalmısan, qəyyumluğ eliyəssən. On altı yaşına çatanda deyərsən ki, bütün bu işdərin başında o durajax. Mənim yerimdə odu. Sizə rəhbərriyi ona tapşırıram. On altı yaşına kimi mürütdərə də rəhbərriyi sən eliyəssən.
Gələr bının on altı yaşı tamam olar, amma Camal bına hələ heş nə deməz. Bir günnəri Musdafa addı bir kişi Hajı Qasım Çələbini mürütdəriynən bir yerdə dam evinə qonax çağırar. Hajı Qasım Çələbi içəri girəndə gedər oturar birbaş səbətin üsdündə. Bı səbət də yerdən iki-üş metr yuxarıda düzəldilirdi. Taxd kimi bir şey olurdu. Bı oturar. Oturanda camaat deyər ki, bəs düş aşağıda camaatın içində otur. Deyər:
– Yox, mən burda oturmuşam, bıra yaxşıdı.
Deyər:
– A bala, bu camaat sənin başaa yığışıfdı. Uşaxlığ eləmə. Sən Alı Çələbinin oğlusan.
O tərəfdən camaat deyər ki, gör Alı Çələbinin yerində kim qalıf, başdan xarab bir uşax qalıf. Bu qayıdar deyər ki, mən çıxıf oturmuşam burda, yağış yağajax, sel olajax, damı da su basajax. Özümü yağışdan qorumağ üçün burda oturmuşam. Genə camaatın bəziləri deyər ki, ə, bının başı xarabdı ey. Yağış nə axtarır? Göydən od tökülür. Deyəllər ki, a Qasım, axı yağış yağmır. Deyər ki, hələ bir damın qapısını açın, görün yağış yağır, yoxsa yox. Qapını aşdıxlarıynan sel dolar içəri. Bir yağış dolar, bir sel dolar içəri ki, hamı isdanar. Bir dənə bı qalar. Həmən səbəti saxlıyırdılar. Belə möcüzələri olufdu.
Dostları ilə paylaş: |
