39. QUŞ DİNDİ, NƏ APARDI Kİ, MƏN DƏ DİNİM
Genə, deyir, padşahın bir oğlu varıymış. Həm lalıymış, həm karıymış. Bütün həkimi, mollanı, cindarı, loğmanı yığır, deyir:
– Ə, nətəri mən bı ölkənin şahı olam, bı uşağa əlac tapılmasın? Bı nə deməhdi?
Nə bilim, bir cindar olur, deyir:
– Ay padşah, bını apar bir çöllü-biyabannığa tulla, görəh nə iş tutajax orda, – deyəndə uşağı aparıllar. Hamma, deyir, ovçu qoyun yanına ha. Qoyun, gennən, aralıdan hərrənsin yanınca, yoxsa bını vəşi heyvannar yeyər. Meşədə o vaxt vəşi heyvannar çoxuydu.
Hə... Gedir, ovçu da bını daa gennən-genə izdiyir, izdiyir, izdiyir, görür ki, əyə, bir qəlbi ağacın başında quşdu, oxuyur. Bına belə baxır, baxır. Ovçu gözdüyür axı bını. Birdən tüfəynən bını, bı quşu vurur. Quş düz gəlir bının ayağının üsdünə düşür, qabağına düşür. Düşəndə bı o tərəfə boylanır, bı tərəfə boylanır, görür heş bir şey yoxdu, heş kim yoxdu. Deyir:
– Ay Allahın quşu, heyvanı, o ağacın başında dinməzcə duraydın, o yolnan ötən ovçu da səni vurmuyaydı.
Gəlir ovçu bı padşahın oğlunu qatır qabağına, aparır, deyir:
– Ə, filan oğlu, filan. Məni bı kolda-kosda öldürürsən, gəl ə.
Gəlir deyir:
– Padşah sağ olsun, oğlun, bax, bı sözdəri dedi. Bax, belə oldu, heylə oldu.
Mən sizə söylədiyim kimi deyir. Oğlan gördü işin üsdü açılıf, dedi:
– Ay dədə, o quş dindi, bı dünyadan nə apardı, mən də dinim bı dünyadan nə aparım. Elə lal-kar olmax hamısınnan yaxşıdı.
Dostları ilə paylaş: |
