56. ÖZGƏSİNƏ QUYU QAZAN, ÖZÜ DÜŞƏR
Deyir, bir nəfər təzə əvlənmişmiş, bir qız gətirmişmiş. Mehriban dolanırmışdar. Bir ərmiş, bir arvad. Bir günnəri bunun əlində tüfəh vardı. Bu nağarırsa, əlində tüfəh açılır, dəyir bunun yoldaşına. Ölür bu. Başdıyır başına-gözünə döyməyə:
– Allah, mən nağarım? Gedim bunun yiyəsinə nə cavab verim?
Çıxıf çöldə başın salıf aşağı ağlıyırmış. Şeytan da həmişə nurani sifətdə oluf. Nurani surətdə bir kişi gəlir. Deyir ki, ə, filankəs, noluf, niyə ağlıyırsan?
Deyir:
– Əşi, heş nə.
Deyir:
– Ə, sən Allah, de görüm noluf?
Deyir:
– Əlimdən xata çıxıf.
– Nə xata?
Deyir:
– Tüfəh açıldı, yoldaşıma dəydi. Heş gətdiyim iki ay döylü.
Deyir:
– Boy, boynu yerə soxum. Ə, bilmirsən onu neynəməh lazımdı?
Deyir:
– Yox vallah, neyniyim?
Deyir:
– Ə, otur burda, bir cavan oğlan gələndə deynən gedəh içəridə bir şey var, onu qaldır mənim dalıma. Bir badron da ona vur, yıx ora. Get yiyəsinə deynən belə-belə gördüm, ikisin də öldürmüşəm.
Bu kişi gedir. Aradan bir az keçənnən sora cavan oğlan gəlir. Deyir:
– Ə qardaş oğlu, girəh, içəridə bir şey var, onu qaldır mənim dalıma.
Bir badron da buna vurur, yıxır onun yanına. Şeytan örgədif axı. Gedir yiyəsinə deyir ki, pis yolda idi, ikisin də öldürmüşəm. Yiyələri xəjalət gəlif qızı götürür aparır. Gedə qalır orda. Deyir, bu oturur gözdüyür ki, kim gəlif buna yiyə çıxajax, bunu da apara. Görür ki, həmən kişi gəlir, bunu örgədən kişi. Deyir:
– Ə, noldu, nağardın?
Deyir:
– Elə sən dediyin kimi elədim. Sən hara gedirsən?
Deyir:
– Bizim gedə üş gündü evə gəlmir, onu axtarıram.
Deyir:
– Əşi, gəl içəri bax, bəlkə, budu.
Kişi girir içəri ki, öz oğludu. İndi şeytanın bəzən qurduğu kələyə özü düşür.
Dostları ilə paylaş: |
