ŞAH ABBAS HAQQINDA
17. ŞAH ABBAS VƏ KƏLNİYƏT
Şah Abbas elan eliyir ki, kim qışın ayazında lüt səhərə kimi qalsa, filan mülkü verəcəm ona. Kəlniyət deyir ki, mən. Nəysə. Doqovorrarını yazıllar, Kəlniyət kürkünü çıxardıf qoyur ora, lüt, üzr isdiyirəm, gözətçi bunun yanında, səhəri açır. Gedillər şahın yanına. Hə. Deyillər ki, dediyin kimi elədi. Sənədi ver, getsin mülkünə sahib olsun. Şah Abbas deyir:
– Xeyr. Bu kəntdən baxanda o biri kəntdə işıx yanırdı, gözünnən isinif.
Şaha neynəsin. Amma maraxlı burasıdır ki, saray əhlinin təsərrüfat işinə bu Kəlniyət baxırdı. O vaxdı da qaz yox, elektrik yox. Daş evlərdi. Burda sajayağın üsdündə qazan qaynıyır. Deməh, yeməh-işməh bunnan hasil olur. Kəlniyət əmr eliyir ki, ojağı damda qalıyarsız, qazannarı da çıxarıf bajaya düzərsiz. Ə, qardaş, şahın dəyqası keşməz. Yeməh vaxdı nə çörəh gəldi, nə çay gəldi. Bütün aləm qarışıf, şah oturuf.
– Ə, bu nədi belə?
– Vallah, Kəlniyət belə əmr elədi.
Ojax damda yanır, qazan, qab-qaşıx da bajanın başında. Şah Abbas məhətdəl qalır. Damda ojax yana, orda qazan qaynayar? Çağırır.
– Ə, dəlisən, nəsən?
Deyir:
– Şah sağ olsun, dəli deyiləm. Nətər olur ki, mən bu kəntdə gözümnən isinə bilirəm, o damda ojax yanır, çaydan orda qaynıya bilmir? Qaynıyajax.
Şah Abbas əlini vurur Kəlniyətin kürəyinə, deyir ki, kəlimsən ki, kəlim.
Sənədini götürür, gəlir.
Dostları ilə paylaş: |
