| VII mətn
İki oğlan gedirmiş Hajı Qasım Çələbigilə. Oğlannardan biri qayıdır ki, ə, nə Çələbi, Çələbi salmısan ee. Çələbi bir möcüzə gösdərmiyənnən sohra nə Çələbidi bı. Gediflər, yolda gedənnərdən biri də bir beş maat pul verif ki bılara, bını da Çələbiyə verərsiz. Bı kişinin biri bir layaxsız söz deyif yolda. Gedif elə qapıya düşəndə Çələbi deyif ki, hə, o yolda verilən pulu verin Gülpəriyə, getsin qənd alsın, gətsin çay içəh, qəndimiz yoxdu, o layaxsız sözü də özaa götü, bizə demə. Kişi xeylağıdı dayna, ağzı qızışıf, nəysə deyif. Ağzı partavımış*. Bınnan sohra deyif ki o kişi, Çələbi baba, bir möcüzə gösdər dayna, heş sən möcüzə gösdərmirsən?
Deyif:
– Gösdərərəm, ancax sən yeyə bilməzsən.
Deyif:
– Yeyə bilmərəm, bilmərəm dayna, səən nəya lazımdı?
Deyif:
– Gedərsən, gəldiyin yolun kənarında bir cıqqılı qaramux kolu var. O qaramux kolun dibində bir yasdı daş var. O daşı qaldırarsan, onun altındakını götürüf gətirif yeyərsən.
Gedif daşı qaldırıf. Daşı qaldıranda görüf kü, bir küpə qıpqırmızı qızıldı. Deyirsən, Xudaya, Xudavənd-aləm, bax, belə dayna, onnux, beşdih qızıldı dayna. Küpəni görəndə səvinif. Daşı qaldırıf əynə. Küpəyə əlin uzadanda bının hamısı ilan oluf başını qaldırıf bına sarı. Çəkilif geri. Gəlif deyif ki, Çələbi, başaa dönüm, gördüm sifdə qızıldı, sohra hamısı qırmızı ilan oldu. Deyif:
– Yedin?
Deyif:
– Yox.
Deyif:
– O malyeməzin malıdı. Yığıf saxlıyıf, axırda da ölüf. O, onun malıdı, ilannar da onun nəfsidi, yatıf qızılın ağzında.
Dostları ilə paylaş: |
