Osmanova Mehparə Abdulla qızı, 1967-ci il təvəllüdlü. Sarıbaş kəndi
Çanaxur dağı
Çanaxura dağı var bizdə. Diyi, bi çoban bəy qızı istiyi. Qız da çobanı istiyi. Hər gecə çoban yığır sürünü. Gecəynən gidiymiş qıznan görüşmağa. Səhər sürü ayaxlanana gidip işinə çıxıymış. Bi gün gələr, saatdarnan gözlər, görər yox, qız çıxmadı. Qonşulardan bi yaşlı arvad gecə kimnənsə utumaxnan. Utumax, yəni qonşu qonşuya gidip saatdarnan utumağ – corap toxuyudular, yun əyiriydilər köməkli, bi yerdə. Qız koçəndə, oğul evləndirəndə işi hamı şey söhbət eliyə ediplər, iməciliynən. Bizdə hona hov diyilər. Kiməsə hova gidiyıx diyəndə biliydilər ki, xeyir iş var. Yorğan-döşək salınıy, palaz toxunuy. Nə isə, hovdan gələn qoca qarı göriy ki, bi oğlan uturiy də horda – soyuqda, sazaqda. Payız ağzı oluy də. Diyər, ay oğul, gözləmə, qızı özgəsinə verdilər – nişannadılar. Oğlan da kor-peşman qayıtıb gidiy. Çanaxur gölü də var horda. Çoban da qəmgin uturup, sürü dağılıp, baxmıp heş bi şeyə. Dağ dil açıp:
Əzizinəm, ay çoban
Çomağını al, çoban.
Sürü tamam dağıldı,
Dur ayağa, ay çoban.
Çoban da qayıtıb diyip:
Əzizinəm, Çanaxur
Dört yanınnan çay axır.
Yarım meni atıpdı
Ürəyimnən qan axır.
Dostları ilə paylaş: |
