Azərbaycan miLLİ elmlər akademiyasi folklor institutu dəDƏ qorqud dada gorgud

Ключевые слова: Деде Коркут, эпос, певец (озан), шаман, религиозные взгляды, архаизмы
Məsələnin qoyuluşu. “Dədə Qorqud” eposu oğuz etnosunun ozanların dili ilə yaddaşlara hopdurulan yaşam tarixçəsidir. Sözün sehri ilə ulu Qorqudun yaşa­dı­ğı zaman çərçivəsinə sığışdırdırılaraq verilən bu bədiiləşmiş həyat həqiqətləri, ilk ba­xış­da, islam dəyərləri fonunda açıqlansa da, daha qədim mifik və dini görüşlərlə zən­gindir ki, belə əski baxışlar sırasında şamanizm elementlərinin də yer aldığı müşahi­də olunur.

İşin məqsədi. Abidənin mətnində açıq və gizli şəkildə duyulan şaman baxış­la­rını nəzərə almaqla qorqudşünaslıqda mübahisəli şərh olunan bəzi hadisələrin, soy­la­maların, deyimlərin, sözlərin mahiyyətini anlayıb açıqlamaqdır.
“Dədə Qorqud” eposu üzərində aparılan müşahidələr göstərir ki, boyların ək­səriy­yəti yaranma və formalaşma baxımından oğuzların müxtəlif din­lərə etiqad dövr­lərini əhatə edir. Abidənin mətnindən göründüyü kimi, boyları düzüb-qoşan ozan­lar ozanı Dədə Qorquddur. Dədə Qorqud isə “Rəsul əleyhissəlam zamanına yaqın^” dün­ya­ya gəlmiş bir Oğuz bilicisidir [D-2, 2]. Əsərin müqəddimə hissəsində verilmiş bu məlumata fərqli baxış bucağından yanaşılmasına baxmyaraq, fikrimizcə, Qorqud Ata oğuzların islamaqədərki mərhələsində, təqribən, V-VI əsrlərdə yaşamış tarixi şəxsiyyətdir. O, oğuzlar arasında geniş yayılmış qədim dastan və rəvayətləri za­manın ruhuna uyğun yeni məzmunda işlədiyi kimi, yaşadığı dövrün adlı-canlı igidlərinin şərəfinə boylar düzüb-qoşmaqla gələcək nəsli vahid dövlətçilik ideyası ətrafında birləşdirmək məqsədi güdmüşdür. El-oba, yurd sevgisi, ata-ana qayğısı, igid­lik, sədaqət kimi ülvi hisslər aşı­­layan həmin boylar ağizdan-ağıza keçdikcə oğuz­ların müsəl­manlaşdığı sonrakı əsr­lərdə yeni nəsil ozanları tərəfindən həm təkmilləş­diril­miş, həm də islam dini­ dəyərləri ilə zənginləşdirilmişdir. Buna görə də boyların mət­nində is­lam və islamaqədərki dini baxışlar müvazi şəkildə ifadə olun­muşdur.

Gök Tanrı dininə tapınan qədim türklərin baxışlar sistemidə şamanizmlə bağlılıq problemi türkoloji tədqiqatlarda ətraflı araşdırılmış məsələlərdəndir [4;6; 11; 13]. “Dədə Qorqud” eposunda isla­ma­qədərki dini baxışlardan bəhs edən A.İnan, M.Seyidov, J. Roux, R.Qafarlı, S.Rza­soy, K.Rüstəm və b. tədqiqatçılar dağ, su, qurd, ağac kultu, əcdad ruhu ilə bağlı inanclardan, ovetmə, evlənmə, andicmə, çadır­qurma, yum – xeyir-dua vermə və s. kimi ritual xarakterli ayinlərdən çıxış edərək, oğuzların dünyagörüşündə şaman­lığın mühüm yer tutduğunu əsaslı dəlil­lərlə şərh etmişlər [ətraflı bax: 9; 12; 15; 18; 23; 24]. Əgər eposda şamanizmlə bağlı ayinlərə bu qədər geniş yer verilibsə, deməli, onları icra edən əsas simanın – şamanın hansı obraz vasitəsilə canlandırılması maraq doğurur.

Məlumdur ki, şaman ayinləri icra edən, ölənlərin ruhu ilə onların yaxınları arasında əlaqə yaradan, taleləri oxuyan, xəstəlikləri müalicə edən bilici, görücü, əfsunçu şəxsdir. Abidənin giriş hissəsində Dədə Qorqud Oğuz elinin bilicisi, qeybdən dürlü xəbərlər söyləyən və dedikləri gerçək­ləşən, Tanrının könlünə ilham verdi­yi bir insan kimi təqdim olunur [D-2, 3-5]. O, boyları düzüb-qoşan ozan olmaqla yanaşı, sadalanan xüsusiyyətləri özündə ümu­mi­ləş­dirən bir şamandır. Şamanlar isə “seçilmiş” insanlardır. Onlar vəcdə gəlib ekstaz halını almaqla ruhlarını göylərə yüksəldə və ya yeraltına endirə bilirlər [6, s. 25]. Bu qeyri-adi xüsusiyyət Dədə Qorqudda da özünü göstərir. “Bamsı Beyrək” boyunda Banı Çiçəyə elçiliyə gələn Dədə Qorqud qardaşı Dəli Qarçarın qəzəbindən qorxub gətirdiyi atlara minərək canını qurtarmaq istəyir. “Kitab”da sonrakı hadisələr belə təsvir olunur:

“Dədəyi qova-qova Dəli Qarçar on yelək yer aşurdı. Dədə Qorquduñ ardından Dəli Qarçar irdi. Dədəniñ anısı anıtdı. Tañrıya sıqındı. İsmi-əzəm oqıdı. Dəli Qarçar qılıcın əlinə aldı. Yuqarısından öykə ilə həmlə qıldı. Dəli bəg dilədi ki, Dədəyi dəpərə çala. Dədə Qorqut aydır: “Çalarsañ, əlüñ qurusun!” – dedi. Haq Taalanıñ əmriylə Dəli Qarçarıñ əli yuqarıda asılu qaldı. Zira Dədə Qorqut vilayət issi idi, diləgi qəbul olurdı” [D-84, 5-13].

Mətn parçasının təhlilindən aydın görünür ki, söyləyici ozan əski dini baxış­lara islami don geyindirməklə Dədə Qorqudun şamanlıq keyfiyyətlərini arxa pla­na çəkməyə çalışmışdır. Fikrimizcə, Dədənin ismi-əzəm oxu­ması epo­sun forma­laşdığı sonrakı dövrün dini ayini olub, daha arxaik ritualı pərdələməyə xidmət edir. Lakin bu əvəzləmə əməliyyatı axıra qədər həyata keçirilə bilinməmiş, Dədə­nin “vilayət issi”, yəni elin, obanın ruh yiyəsi, kahini olması ilkin anlamında saxlanılmışdır. O, şaman olaraq çətin məqamda ruhunu canlandırıb Oğuz elinin əski çağlardan tapındığı Tanrıya sığınır. Araşdırma göstərir ki, “anısı anıtdı” ifadəsi “ruhu hazırlamaq, ruhu canlandırmaq, ruhu çağırmaq, ruhdan kömək istəmək” anlamlarında işlənilmişdir. Bu ifadəyə “Andıran anıq, qurbağa tanıq” qədim oğuz məsəlində [20, s. 29] də rast gəlinir ki, “Canlandıran ruhdur, qurbağa da şahiddir” anlamını daşıyır [21, s. 63-64]. Ruhlarla bağlantı, daha dəqiq desək, onların çağırılması türk mifo­logiyasında “ang” sözü ilə ifadə olunmuşdur ki, “Dədə Qorqid kitabı”nın dilindəki “anmaq”, “añmaq”, “anıtmaq”, añdırmaq” feilləri ilə kökdaş olan bu söz­dən (-n- və -nq- səslərinin fonetik variantlarından olan -ng- səsi ilə deyilib) törə­nən “angışmaq” feili şaman baxışlarının geniş yayıldığı Yenisey çayı hövzəsində tapı­lan bir məzar daşında da qeydə alınıb [10, s. 32].

Dədə Qorqudun şaman-ozan simasında verilməsi eposun islamaqədərki yaranma göstəricisidir. Ruhlar dünyası ilə danışan, əlaqə quran ağzı dualı şaman və bu oğuznamələri düzüb-qoşan yaradıcı ozan – Dədə Qorqud obrazının bir-birini tamam­layan əsas xüsusiyyətləridir. Əslində, ozan Qorqud tərəfindən düzülüb-qoşulan bütün boyların ilkin variantda şaman Qorqud tərəfin­dən verilən yumlarla tamamlanması bu bütövlüyə işarədir. Lakin islamı qəbul edən sonrakı nəsil ozan­ları şaman Qorqudu müsəlmanlaşdırıb onun haqqında məzmunca yeni rəva­yətlər qoş­duq­ları kimi, “Kitab”da getmiş bəzi boyların sonundakı yumları da islami mahiyyət daşıyan dualarla genişləndirməyi, yaxud əvəz etməyi lazım bilmişlər. Nümunə üçün bəzi boylara müraciət edək.

Yaranma baxımından daha qədim köklərə – Oğuz etnosunun yaranma tarixi ilə bağlı olan və buna görə də “Kitab”da müqəddimədən sonra birinci verilən “Dirsə xan öğli Buğac” boyu aşağıdakı yumla bitir:

• 
  Yarlu qara tağlarıñ yıqılmasun!
  

Kölgəlicəqaba ağacıñ kəsilməsün!

Qamın aqan görkli suyıñ qurımasun!

Qanadlarıñ ucları qırılmasun!

Çaparkən ağboz atıñ büdrəməsüñ!

Çalışanda qara polat uz qılıcıñ gedilməsün!

Dürtüşərkən ala göndəriñ ufanmasun!

Ağ birçəklü anañ yeri behişt olsun!

Ağ saqallu babañ yeri uçmağ olsun!

Haq yandıran çırağıñ yana tursun!

Qadir Tañrı səni namərdə möhtac eyləməsün, xanım hey! [D-35, 3-10]

Məzmundan göründüyü kimi, şaman-ozan yumlarında – alqışlarında dağ, ağac, su (çay), çadır, at, döyüş yaraqları, ata-ana kultu başlıca yer tutur. Sırf şaman ritualı – “şaman sözü, şaman duası” kimi dəyərləndirilən bu yumlar [15, s. 40] bəzi boylarda islam dininə məxsus dualarla genişləndirilmişdir. Məsələn, “Qazan xanın evinin yağmalanması” boyunda eynilə təkraralanan bu yumun davamı olaraq aşağıdakı dualar söylənilir:

Axır-soñı arı imandan ayırmasun!

“Amin!” deyənlər didargörsin!

Ağ alnuñda beş kəlmə dua qıldıq, qəbul olsun!

Allah verən umudıñ üzülməsün!

Yığışdırsun, dürüşdürsün günahlarını,

Adı görklü Məhəmməd Mustafa yüzi suyuna bağışlasun, xanım, hey!

[D-66, 6-11)

Bəzi boylarda, xüsusilə “Qañlı qoca oğlu Qan Turalı”, “Bəkil oğlu Əmran”, “Uşun qoca oğlı Səgrək” boylarında isə şaman baxışlarının ifadəsi olan həmin yum­lar tamamilə əvəzlənmişdir ki, bu da islam etiqadının, ayinlərinin oğuzlar ara­sında yayılması ilə izah oluna bilər (bu barədə bax: 1). Lakin boyların məzmunundan göründüyü kimi, ye­ni dini baxışlar yüzillərlə oğuz düşün­cəsində kök atmış əski inanc­ları bütünlüklə unutdurmaq gücündə deyil. Beləliklə, Dədə Qorqudun yaşa­dı­ğı Oğuz zamanını Gök Tanrı dininə, şaman baxışlarına tapınılan dövr kimi səciy­yə­lən­dirmək mümkündürsə, yeni nəsil ozanlarının yaradıcı müdaxiləsi ilə əski boyların zənginləşdirilərək formalaşdırılma və ilkin olaraq yazıya alınma tarixini islam dininə keçid dövrü kimi dəyərləndirmək olar. Məhz buna görə də əslində bir-birini hardasa təkzib edən hər iki baxış boyların məzmununda bəzən yanaşı verilmiş, bəzən isə biri digərinin, konkret desək, şaman baxışları, inancları islam dini ayinləri daxilində əridilmişdir. “Kitab”ın şaman baxışlarını ifadə edən qədim sözləri bu mülahizənin doğruluğuna əminlik yaradan dəlillərdəndir. Təbii ki, bu kontekstdə yanaşdıqda diqqəti çəkən ilk fakt “şaman” anlıyışı bildirən “qam” sözüdür.

Araşdırma göstərir ki, abidənin mətnində şaman görüşlərindən bəhs edən əksər qorqudşünaslar Oğuz elinin başçısı Bayındır xanla bağlı işlədilmiş “Qam Ğan oğlu” ifadəsi üzərində dayanmışlar [13, s. 5; 15, s. 13; 24, s. 28]. Bu addakı “Ğan” sözü abi­dənin mətnində “qan” və “xan” variantlarında işlənilmiş eyni sözün deyiliş va­rian­tı olmalıdır. Məlumdur ki, q-ğ-x səs keçidi dilimizin tarixi inkişafı prosesində qa­ba­rıq nəzərə çarpan fonetik hadisələrdəndir və “Kitab”ın mətnində neçə-neçə söz­də özünü göstərir. Məsələn:

Banı Çiçək otaxdan baqırdı [D-76, 11-12].

“Amma sormaq eyib olmasun, bu otaq kimündür?” – dedi. Qısırca yengə aydır: “Bəg yigidim, bu otağ Bay Becan bəg qızı Banı Çiçəgiñdir”, – dedi [D-77, 4-7].

Qara polad uz qılıcı çalmayınca qırım dönməz [D-3, 10-11].

Mərə kafir, səniñ qızıñdan oğlı toğsun, siz anı Qazan bəgə qırım qoyasız, − dedi [D-59, 7-8].

Yayxan Keşiş oğlından oğlı toğar, biz anı saña ğırım qoruz, − dedilər [D-58, 11-12].

Əvvəl Dəmür Qapu Dərvəndiñdə bəg olan , qarğu süñü ucında ər bögürdən, ğırıma yetdügində “kimsən?” deyü sormıyan Qıyan Selcük oğlı Dəli Tondar səniñlə bilə varsun! – dedi [D-205, 7-10].

Cılasun qoç yigitlərə qalaba ülkə verdi, şalvar, cübbə, çuqa verdi. [D-65, 8-9].

Ğalaba toyum oldu[D-255, 2].

“Qam” sözü, ondan bəhs edən əksər alimlərin qeyd etdiyi kimi, ilk dəfə M. Kaşğari lüğətində 4 dəfə işlədilərək [16, I c, s. 274, 308; III c, s. 157, 380] “şaman, kahin” anlamında izah edilmişdir. Burada verilmiş nümunələrdən aydın olur ki, qam­lar əfsun oxuyan, fala baxan şəxslərdir. Ulu dilçi ilə eyni əsrdə yaşamış Y.Bala­saqunlunun “Qudatqu bilik” əsərindən belə məlum olur ki, qam xəstə insanların ruh dünyası ilə təmas etmək gücünə qadir kahindir:

1065 kerek tut otaçı kerek erse kam

ölüglüke hergiz asığ kilmaz em [26, s.262].

(Çevirməsi: İstər həkim gətir, istər qam,

Ölməkdə olana heç bir əlac fayda verməz). [26, s.263].

Gətirilən beytdən belə çıxır ki, otaçı, yəni həkim insanın bədənini, qam isə ruhunu müalicə edə bilir. Lakin əcəl gələndə bunların heç birinin faydası olmur. Ümumiyyətlə, həmin sözün işlənildiyi digər beytlərdə xaqanın “xalqa qam olmasından bəhs edilir” [12, s. 73]. Aydın olur ki, qam-şaman xəstə insanları mənəvi baxımdan müalicə edən bir ruh adamıdır və dövlət başçısı olmaq istəyən hər kəsbu keyfiyyətlərə yiyələnməlidir [26, s. 408, 675, 882, 1166]. Məntiqi yanaşdıqda, “Dədə Qorqud” eposunda “Qam Ğan oğlu” ifadəsi dövlət başçısının xalqın ruhani, mənəvi dünyasını anlayıb ona əlac etməyi bacaran nəsildən olması fikrinə işarədir.

Araşdırma göstərir ki, qorqudşünaslıqda “qam” sözünə münasibət, əsasən, bu ifadə üzərində qurulmuş, digər işlənilmə məqamı toxunulmamış qalmışdır. Eposun əsas qəhrəmanlarından biri olub, adına ayrıca boy qoşulan və demək olar ki, olumundan ölümünə qədərki bütün həyatı incəliyi ilə təsvir edilən Bamsı Beyrəyin atası Bay Börə bəy yalnız bir məqamda “Qam Börə” kimi təqdim olunur: “Qam Börəniñ oğlı Bamsı Beyrək boyını bəyan edər, xanım, hey!” [D-66, 11-12]. Ma­raq­lıdır ki, yalnız Beyrəyin adı ilə bağlı 3-cü boyun başlığında getmiş bu söz digər 35 işlənmə məqamında “bay” sözü ilə əvəzlənərək verilmişdir. Bu əvəzlən­mənin başlıca səbəbi eposun islam dinini qəbul edən oğuzların şaman ayinlərindən zaman-zaman uzaqlaşmaları ilə izah oluna bilər. Fikrimizi belə bir fakt da qüvvət­ləndirir ki, M.Kaşğari lüğətində “şaman, kahin” mənasında şərh olu­nan “qam” sözü sonrakı əsrlərdə yazılmış İbn Mühənna lüğətində “kahin, əfsunçu, cadu­gər” və “ara həkimi” mənalarında [24, 107], Əbu Həyyan lüğətində isə yalnız “həkim” mənasında açıqlanıb [7, 47]. Deməli, islam dininin təsiri ilə artıq qam­­ların kahinlik funksiyası sıradan çıxarılaraq bir müddət insanları cismani ba­xım­dan müalicə edən həkim kimi tanınmış və daha sonrakı dövrlərdə, ümumiy­yət­lə, unu­dul­muşdur. Ona görə də həmin söz hazırda islam dininin yayılmadığı türk xalqları: teleut­lar, altaylar, şorlar, kuman tatarlarıvə digərləri arasında yaşamaqdadır [22, IIc, 1h, s. 476-477].

Bu mövqedən yanaşdıqda “Qam Börə” adının “Bay Börə” şəklini alması anlaşı­lan­dır. Lakin dəyişikliyə uğramasına baxmayaraq, Bay Börə bəydə şamanlıq xüsu­siy­yətləri öz ilkin formasını saxlamaqdadır ki, aşağıdakı faktlar bu nəticəyə gəlməyə əsas verir:

Birincisi, məlumdur ki, “börə (//böri)” sözü əski türkcədə “qurd, canavar” anlamı ifadə edir [16, Ic, s. 352]. Qədim türk düşüncəsində isə qurd kultlaşdırılan varlıqdır ki, eposun mətnindəki “Qurt yüzi mübarəkdir” [D-45, 10], “Azvay qurd ənügi erkəgində bir köküm var” [D-280, 11] deyimlərinin işlənilməsi həmin baxış­lardan qaynaqlanır [2, 69-71]. Arslan (//aslan), qaplan, bars (pələng), tonqa (bəbir) kimi heyvan adlarının türk antroponimlər sistemində əski çağlardan geniş yer alması həmin əski baxışlara söykənir və güc, şücaət rəmzi olan heyvanların ruhunun yeni doğulan uşaqlara ötürülmə inancını ifadə edir. Bu kontekstdə Bay Börə bəy adı onun qurd ruhu ilə bağlılığına işarə kimi anlaşılmalıdır.

İkincisi, Bay Börə bəy alqışa, xeyir sözün gücünə inanır. Buna görə də oğuz alqışı ilə yeddi qızdan sonra oğul övladının dünyaya gəlməsinə əmindir. Maraqlıdır ki, söyləyici ozan bu inancın əski çağlarda qaldığına və yeni baxışların təsiri ilə unudulduğuna işarə olaraq mətnə belə bir əlavə edir: “Ol zamanda bəglərin alqışı alqış, qarğışı qarğış idi, duaları müstəcəb olurdu” [D-68, 9-11]. Eposda Dirsən xan oğlu Buğacın, Bay Becan bəyin qızı Banı Çiçəyin dünyaya gəlməsi, əksər boyların yumlarla tamamlanması da bu şaman baxışları ilə birbaşa bağlıdır.

Üçüncüsü, 16 illik oğul həsrətinə dözməyib gözləri tutulan Bay Börə bəy Bey­rəyin qayıtması xəbərini belə qarşılayır: “Oğlum idigin andan biləyim, sırça par­mağını qanatsun, qanını dəstmala dürtsün, gözümə sürəyin, açılacaq olur­sa, oğlum Beyrəkdir!” [D-118, 9-11]. Həqiqətən, bu əməliyyat yerinə yetirildik­dən sonra Bay Börə bəyin gözləri açılır. Deməli, onda qamlıq – şamanlıq xüsusiyyəti var ki, ağlamaqdan görməz olmuş gözlərinin necə açıla biləcəyini söyləyir.

Ruhun bədəni tərk edərək tanrılarla, əcdad və qutsal sayılan varlıqların ruhu ilə bağlantı qurması şaman baxışlarının ana xəttini təşkil edir [13, s. 35, 42]. Bu baxış “Dirsə xan oğlu Buğac” boyunda oğlunu ölmüş bilən ananın ürək yanğısı ilə söylədiyi aşağıdakı soylamasında qabarıq şəkildə əksini tapmışdır:

Qara qıyma gözləriñ uyxu almış, açğıl axı!

On ikicə süñücügüñ urun olmış, yıqşır axı!

Tañrı verən tatlu canıñ seyranda imiş, andı dəxi!

Üz-gözündə canıñ varsa, oğul, ver xəbər maña!

Qara başım qurban olsun, oğul, saña! [D-27, 4-7]

Mətn parçasından göründüyü kimi, ana oğlunun ölümünə inanmaq istəmir və onun canının, yəni ruhunun müvəqqəti bədəndən ayrılaraq seyrana – gəzintiyə çıxdığını düşü­nür. Soylamada verilmiş “andı-” feili bədəni tərk etmiş ruhun bir daha canlan­dırıl­ması məqsədilə işlədilib. Qorqudşünaslıqda mübahisəli şəkil­də oxunub açıqlanan bu söz ulu dilçi M. Kaşğari tərəfindən “añqdı-” variantında verilərək “pus­maq, güdmək” anlamlarında [5, s. 47] şərh edilsə də, onun öncə üzərində dayan­dığı­mız “anıt-” feili ilə yaxın­mənalı olduğu şübhəsizdir. Burada bədəni tərk etmiş ruhun izlənilərək, güdülərək yaxalanması, tutulması hökmü ifadə olunmuş­dur ki, bu da əski şaman düşüncəsinə inanan ananın yeganə oğlunu həyata qaytarmaq istəyi ilə bağlıdır.

Eposun mətnində ruhun bədəni tərk edərək gəzintiyə çıxması, göylərə yük­səl­məsi və ya yer altına enməsi bəzən bir ritual səviyyəsində təsvirini tapmışdır. Görünür, islamaqədərki dövrdə oğuz igidləri döyüş ərəfəsi ulu əcdadların ruhla­rı­na sığınaraq düşmənə qələbə çalmaq üçün onlardan güc istəmək məqsədilə belə bir ritual yerinə yetirmişlər. Bu inancı Tanrının – Allahın birliyinə şərik gətirmək kimi qəbul edən söyləyici ozan (yaxud eposu yazıya köçürən katib) islam dini ba­xış­larına müvafiq olaraq müqqədimədə belə bir deyim işlədir:

“Ölən adam dirilməz.

Çıxan can gerü gəlməz” [D-3, 1].

Məhz islami inancın təsiri ilə oğuz igidləri döyüş qabağı belə ayinlər yerinə yetirirlər:

^“Arı sudan abdəst aldılar, ağ alınların yerə qodular, iki rükət namaz qıldılar, adı görklü Məhəmmədə salavat gətürdülər, bitətəkəllüf kafirə at saldılar, qılıc çaldılar.” [D-63, 2-4].

“Qazan xanın evinin yağmalanması” boyundan gətirdiyimiz bu islam ayini­nin təsvirinə sonrakı üçüncü [D-120, 2-5] və dördüncü [D-151, 13 – 152, 1-2] boy­lar­da da rast gəlinir. Lakin dördüncü, yəni “Qazan bəyin oğlu Uruz bəyin dustaq olduğu boy”da yağı üzərinə tək gedən Qazan xanın yerinə yetirdiyi ayinin təsvirində qorqudşünaslıqda fərqli yanaşılan bir söz işlədilmişdir:

“Qoñur atından yerə endi, aqub gedən arı sudan abdəst aldı. Ağ alnını yerə qodı, namaz qıldı, ağladı. Qadir Tañrıdan hacət dilədi. Yüzin yerə sürdi. Məhəm­mədə salavat gətürdi.” [D-147, 10-12].

Verilmiş mətn nümunəsində “ağladı” sözünə araşdırıcıların diqqətini yönəl­dən V.Zahidoğlu onun heç də “göz yaşı tökmək” anlamında deyil, “dua etmək, çağır­maq” mənasında işlənildiyini şərh edir [27, 277-279]. Fikrimiz­cə, bu qədim söz də abidənin dilində islamaqədərki şaman baxışlarının ifadəsi olaraq veril­mişdir. Təsa­düfi deyil ki, şaman ayinlərini hazırda da icra edən yakutların [4, s. 149] dilində “ruhları çağırmaq” anlamında “ağal-” feili işlədilməkdədir [21, Ic, s. 15]. Bu faktı qeyd edən V.Zahidoğlu eposun dilindəki “ağla-” feilinin etimo­logi­yasını “çağrmaq, səsləmək” mənalı “okla-” feili ilə bağlayır [27, s. 278]. Mətnin arxaik leksikasına olduqca həssas yanaşan tədqiqatçının “ağla-” sözünün semantik açımı ilə bağlı fikri ilə tam razılaşmaq mümkündürsə də, onun etimoloji şərhi müəyyən suallar doğurur. Öncə belə bir fakta diqqəti yönəltmək istərdik ki, görünür, ruhun və ya ruhların çağırılması ilə bağlı işlədilən “ağla-” Qorqud sözü və “ağal-” yakut sözü az qala minillik zaman fərqinə baxmayaraq, öz fonetik qabığını dəyişməz saxlamışdır. “Kitab”da şəklində yazılan bu sözün hətta “ağaldı” varian­tın­da oxunma ehtimalı da böyükdür. Digər tərəfdən, eposun mətnində “oqu-//oku-” feili məhz “çağırmaq, səsləmək” mənasında bir neçə dəfə işlənilmişdir:

Dədəniñ anısı anıtdı. Tañrıya sıqındı. İsmi-əzəm oqıdı.[D-84, 7-8].