İlanla ovçu (62)
Ovçu bir gün ova çıxmışdı. Bir də gördü ki, çələyə bir ilan düşüb. İlan ovçunu görcək yalvarmağa başladı. Ovçunun ona yazığı gəlib çələdən çıxartdı. O saat ilan ovçunun boynuna dolanıb dedi:
– Səni gərək çalıb öldürəm.
Ovçu dedi:
– Mənim sənə nə pisliyim dəyib? Axı səni ölümdən qurtardım. Mənə rəhmin gəlsin.
İlan dedi:
– Qabağımıza kim çıxsa soruşaq: “Bu dünyada yaxşılığın yeri varmı?” Desələr var, səni bağışladım, desələr yox, səni elə çalacam ki, partlayıb öləcəksən.
Bir çəmənlikdə qoca bir öküzə rast gəldilər. Ovçu soruşdu:
– Bu dünyada yaxşılığın yeri varmı?
Öküz dedi:
– Bu dünyada yaxşılığın yeri yoxdu. Əgər olsaydı, ömrüm boyu işlədiyim əyəm qocalanda məni qovub deməzdi: “Get səni istəsə it yesin, istəsə qurd”.
İkinci dəfə onlar bir ata rast gəldilər. At lap qocalıb əldən düşmüşdü, yük daşımaqdan da beli yara olmuşdu.
Ovçu soruşdu:
– At qardaş, bu dünyada yaxşılığın yeri varmı?
At dedi:
– Mən cavanlığımda quş kimi uçurdum. Əyəm də həmişə mənim nazımı çəkirdi. Mən onu neçə dəfə ölümdən qurtarmışdım. Qocalanda mənə yük daşıtdırdı. Lap əldən düşəndə isə qovdu.
İlan dedi:
– Ey ovçu, axır halındır.
Ovçu dedi:
– İndi görək kimə rast gəlirik.
Bu dəfə onlar bir tülküyə rast gəldilər. Tülkü gördü ki, ovçu ilişib ilanın əlindən qurtara bilmir. Hiyləyə əl atdı:
– Çələ necə idi?
Ovçu çələni düzəltdi.
Tülkü dedi:
– Mən inanmıram, ilan çələyə düşsün. Bu ola bilməz.
Belə deyəndə ilan ovçunun boynundan açılıb dedi:
– Bax, belə çələyə düşmüşdüm.
Tülkü ovçunu zəhərli ilandan belə qutardı.
Dostları ilə paylaş: | 
