Getmərəm ha... (72)
Bir gün meşələr padşahı Aslan heyvanları hüzuruna çağırıb dedi :
‒ Ürəyimə sərin bulaq suyu düşüb. Filan dağdakı filan bulağın suyundan bir kuzə doldurub gətirin.
Padşahın sözünə “bəçeşm”, ‒ deyib heyvanlar bir qırağa çəkildilər ki, məsləhət-məşvərət eləyib bir heyvanı su dalınca göndərsinlər. Dedilər:
‒ Tez gedib gəlməyə dovşan yaxşıdır. Qoy o getsin. Dovşan yaxasını qırağa çəkdi:
‒ Ay başına dönüm, mənim bərk qaçmağıma baxmayın, yaman qorxağam. Elə yanımda balaca şıqqıltı olsa, qorxumdan kuzəni əlimdən salacağam, o da düşüb sınacaq.
Dedilər:
‒ Onda qurd hamıdan ürəklidi. Suyu qurd gətirsin.
Qurd tez cavab verdi:
‒ Vallah, mən öz xasiyyətimə bələdəm, yolda qoyundan-quzudan bir şey görsəm, küzəni bir tərəfə atıb, onu parçalamağa cumacam.
Qərəz, kimin adını çəkdilərsə, hərə bir şeyi tutalqa eləyib, yaxasını bir qırağa çəkdi. Axır-axırda tısbağanı üzüyola tapıb, su gətirməyi onun boynuna qoydular. Tısbağa çar-naçar kuzəni götürüb, otların arasına üz qoydu ki, padşah deyən bulaqdan su gətirsin. Bəli, bir saat, iki saat keçdi, tısbağadan bir xəbər çıxmadı. Gözləməkdən səbri tükənmiş heyvanlar başladılar onun qarasına söylənməyə. Elə bu heynidə tısbağa beş addım aralıdan başını qaldırıb donquldandı ki:
‒ Ey, qeybətimi eləməyin, yoxsa getmərəm ha!
Dostları ilə paylaş: |
