Eşşək bilə, mən bilməyəm?! (74)
Bir gün bir cavan oğlan iri bir hil daşını əlində oynada-oynada yolla gedirmiş. Tamahkar bir zərgər bunu görür. Hilin qiyməti çox baha olduğu üçün acgöz zərgər elə bilir ki, bu uşaq onun nə qiymətə olduğundan bixəbərdir. Odur ki, fənd ilə uşağı aldadıb, hili onun əlindən almaq qəsdinə düşür. Bu niyyətlə də uşağa yaxınlaşıb deyir:
‒ A bala, o daş nə olan şeydir ki, onu oynadırsan? Ala bu bir ovuc dinarı, oynat özünçün. Gör nə par-par parıldayır!
Uşaq zərgərin tamahkarlığını, üstəlik də hiylə işlətmək isdədiyini başa düşüb deyir:
‒ Mənə pul lazım deyil. Əlimdəkini isdəyirsənsə, üç dəfə eşşək kimi anqır, mən də əvəzində daşı verim sənə.
Tamahkar qoca o yan-bi yana baxır ki, görsün qıçqıranda eşidib eliyən olar, ya olmaz. Görür ki, yaxınlıqda bir kəs yoxdur. Öz-özünə fikirləşir ki, üç dəfə anqıranda nə olar. Görən yox, eşidən yox. Əvəzində heç nədən ara yerdə bu bahalıqda hili əlimə keçirəcəyəm. Odur ki, eləmə tənbəllik, üç dəfə eşşək kimi anqırır.
Sonra deyir:
‒ Anqır dedin, anqırdım. İndi də sən daşı ver mənə.
Belədə uşaq uğunub gedə-gedə qayıdır ki:
‒ Sən eşşək ola-ola bunun hil olmağını, üstəlik də bir ətək pula getdiyini bildin, mən adam balası ola-ola onu bilməyim?!
Tamahkar zərgər uşağın bu hazırcavablığından özünü elə itirir ki, gözünü döyə-döyə qalır.
Dostları ilə paylaş: |
