Şıxlar piri (30)
Deyirlər ki, bir vaxt Dəliçoban kəndinin əhalisi quraqlıqdan olmazın əziyyətini çəkirmiş. Çaylar, bulaqlar qurumuş, solub saralmışdı. Uşaqlar susuzluqdan qışqırıb ağlayırdılar.
Qızmar günlərin birində yoldan ötən üç qoca kişi bir qapını döyüb, içməyə su istədilər. Ev sahibi qapını açıb dedi:
– Qonaq qardaşlar, Allah düşmənin üzünü qara eləsin. Bizim də üzümüz sizin yanınızda qaradır. Neçə vaxtdır kəndimizdən yağış kəsilib. Susuzluqdan ölürük. Bir cam suyum var, onu verim, için.
Qocalar kişidən suyu alıb içdilər. Qocalardan biri dağın ətəyindəki tək ağacı əlilə göstərib dedi:
– Kişi, gördüyün o ağac pirdir. Qoy kənd əhli yığışıb, o ağacın yanında sadağa paylasın, Allah kərimdir, yağış yağar.
Qocalar bunu deyib getdilər. Deyilənə görə, qocalar əməli-saleh şeyxlərdən imişlər.
Qocalar gedəndən sonra ev sahibi kənd əhlini başına yığıb, o tək ağacın yanına getdilər, sadağa payladılar, dua etdilər. Heç bir az keçməmiş bir də gördülər ki, göy guruldadı, şimşək çaxdı, leysan yağışı yağdı. O vaxtdan o yerə “Şıxlar piri” dedilər.
Dostları ilə paylaş: |
