| VI mətn
Hal anası bir qərivə arvatdı. Pıttaşıx saşdarı, sallax döşdəri, yekə seyrək dişdəri var. Hirsdənəndə hər döşünü bir çiyninə atır.
VII mətn
Mən uşaxdım. Yadımdadı, qonşumuzda arvatdar zahı yatanda, gəlif mənim anamın paltarın aparıf onun başının altına qoyurdular ki, sizin nəslız onnan (haldan – top.) tovbalıdı. Guya bizim babalarımızdan birinin yoldaşı zahı yatmışmış. Kişi özü evdəymiş. Kişi görüf ki, bir dənə hal gəlif bajadan sallanıf, belə baxır. Döşdəri sallanıf, çiyninnən geriyə atırmış. Kişi duruf gizdincənə içəridən çıxır. Asmalıx deyirdilər, onun üsdünə iynə sancırdılar ki, əl atanda götürsünnər. İçinə də sap, düymə yığırdılar. Nejə ki, indi mücrülərə yığıllar, heylə. Onu da bəzəhli toxuyurdular rəhbərəh ipdən. Babam gedir iynəni bırdan çəkir, yorğan iynəsini, gizdincə hərrənir gedir bacanın üsdündə onun paltarına sancır, tay qaça bilmir. Bını götürür aparır qonşuya, üş-dörd gün saxlıyır. Deyir, ağlıyırmış ki, uşağım var, yəqin acınnan öldü, məni boşdayın gedim. Deyir, sora iynələri bınnan çəkillər, bir dənəsini çəhmillər. Deyir ki, yox ey, üsdümdə nəsə var, gedə bilmirəm. Axırıncı iynəni çəkəndə yox olur. O da yadımdadı ki, kimsə zahı yatanda gəlif anamın qoftasını, tumanını aparırdılar ki, sizin nəsliniz cinnən, şeytannan tobalıdı.
Dostları ilə paylaş: |
