42. CANAVAR, QOYUN VƏ AT
Bir canavar ajımış. Bir qoyun gəlif yanına. Qoyuna deyif:
– Hə, yaxşı oldu, mən səni yəəjəm.
Qoyun deyif:
– Hə, bilirəm yəəsən. Qoy bir oyunum var, onu oynuyum sora yenən.
Hə, bir belə gedif, bir belə gedif. Qəfildən qoyun sıçrıyıf qaçıf. Qoyun qaçıf, canavar qovuf. Qoyun gedif çovana iras gəlif. Tay canavar gedə bilmiyif. Qayıdıf gəlif, görüf ki, bir at var yolda. Deyif, elə bu atı yəərəm. At deyif, bilirəm yəərsən, dal əyağımda şakalad var, qavaxcan get onu yenən, onnan sora gəl məni yenən. Axı atın da əyağına nal vırıllar. Elə addıyanda canavar onun ağzının üsdünnən təpiynən vurur. Canavarın ağzı para-para olur. İndi canavar yıxılıf yerə, deyir ki:
Getdin gördün qoyun,
Ye qalsın quru boyun,
Neynirsən oyun-moyun.
Getdin gördün at,
Ye, yanında yat.
Neynirsən şakalat-makalat?
Bu da belə gedir.
Dostları ilə paylaş: |
