50. VEYSƏL QƏRANİ
Veysəl Qara Məhəmməd peyğənbərin dosduymış. Bir gün qəzəvət vaxdıymış. Gəlir Məhəmmət peğənbərin, canım qurban ona, yanına. Gəlir görür ki, isdolun üsdə bir diş var. Arvadınnan soruşur ki, bı diş nə dişdi? Deyir ki, bəs peyğənbərin dişidi, qəzəvət vaxdı düşüf. Deyir ki, mən bı dişdərimin hamısını çıxardıf qoyajam bu dişin yanına. İndi otuz iki diş bu kişinin – bı Veysəl Qaranın, bir diş də peyğənbərin dişi. Görür peyğənbər gej gəlir, çıxır gedir. Peyğənbər gəlir, deyir ki, bı əvdən dosd iyi gəlir, kim gəlmişdi? Deyir ki, bəs Veysəl Qara gəlmişdi. Deyir ki, bəs bı dişdər kimindi? Deyir ki, Veysəl Qaranın dişidi. Sənin bir dişaa görə o dişdərinin hamısını çəkib tökdü yerə. İndi Allah-tala bına deyir ki, sən əllaru çək o dişə. Onun hamısı təsbeh olur. Bı təsbeh var ha, bax, ona əllərini çəkir, olur təsbeh. Gətirir mını düzür sapa, onu elə bil ki, zikir eliyirsən. Otuz iki diş Veysəl Qaranın, bir diş də, canım qurban ona, peyğənbərin. Onu otuz iki dəfə, elə bil ki, “Sübhan Allah” deyirsən, otuz üç dəfə “Əlhəmdülillah” deyirsən, genə otuz üç dəfə “Allahı Əkbər” deyirsən.
Həməşə Veysəl Qara camahatın dəvəsini yığarmış, otararmış, hakqını almazmış. Deyir:
Səhərdən durardı, dəvə güdərdi,
Hakqın almazdı, beylə gedərdi.
Yəmən ellərində Veysəl Qaranı,
Şirin dillərində oxur Quranı.
Yasdığı daş idi, döşəyi puşdu,
Hakqı həbibinin sevgili dosdu.
Yəmən ellərində Veysəl Qaranı,
Şirin dillərində oxur Quranı.
Bir həbəsi vardı dəvə tükünnən,
Allahı çıxartmaz qəlbinnən, fikrinnən.
Yəmən ellərində Veysəl Qaranı
Şirin dillərində oxur Quranı.
Dostları ilə paylaş: |
