94. EYVAZXANBƏYLİ KƏNDİ
Eyvaz Pənah xanın nökəri olufdu. Özü də qoçax, güllə atan olufdu. Gediflər o Mərzili düzünə. Bir ceyrana atıf. Pənah xan deyif ki, hardan vırdın onu.
Deyif:
– Dal qılçasınnan vurmuşam.
Tutuf görüllər ki, düzdü, oxnan vuruf, gennən gələndə yıxılıf. Pənah xanın da qızınınmı, ya bayısınınmı Eyvaza gözü düşmüşümüş. O zaman xan qızını rəiyyətə vermirmişdər də, kəntçiyə-zada vermirmişdər. O qız Eyvaza xəlvətcə deyir ki, mən səni sevirəm, amma verməzdər məni saa. Bı yaxınnarda söhbətinə düşmüşəm, saa bəylik adı verəjəhlər. Verəndə deynən maa elə torpax ver ki, onun suyunun dəhnəsi olmasın. Dəhnə bilirsən nəyə deyillər? Çay gedir, çayın qabağını kəsirsən belə, ona dəhnə deyillər.
Pəhan xan Eyvazın bu qoçaqlığını görüb deyir:
– Eyvaz, Şuşuya gedif çıxanda yadıma sal, saa bir söz deyəjəm.
Bu da xanın yadına salır. Deyir:
– Xan sağ olsun, orda maa bir söz dedin.
Deyir:
– Hə, ta sənin nökər işdəməyin bəsdi. Saa bəylih adı verirəm.
Bir az naz-zad eliyir. Deyir:
– Yox ey, qərar qətidi.
Deyir:
– Xan sağ olsun, onda maa elə torpağı ver ki, onun suyunun dəhnəsi olmasın.
Deyir:
– Əhsən, saa verdim Eyvazxan bəy adını. Həmi xanlıx, həmi bəylik verdim, get, Şahbılağın qabağı olsun sənin.
Şahbılağın dəhnəsi-zadı yoxdu, elə dağın altınnan axır. İki dəyirman üstədi, suyu bax belə bol sudu. Hə, indi o kətdə biz yaşadıx otuz il, kəndin adı Eyvazxanbəylidi.
Dostları ilə paylaş: |
