2. EŞŞƏK ELƏ SƏNİN EŞŞƏYİNDİ
Molla bir gün gedir dəyirmana, dən üyütməyə dayna. Arvadı da deyir ki, a kişi, huşumnan çıxıf, dəni savırmamışam. Dəyirman-çıdan palaz al, dəyirmanın qavağında dəni savır, sora töh təhniyə. Zibilli töhmə da bir söznən. Deyif ki, yaxşı.
Duruf molla gedir. Bı arvadın dediyi söz huşunnan çıxır. Dəni üyüdür. Bir qara ulağı varmış. Gəlir bir yelli təpədə arvadın sözü yadına düşür. Deyir:
– Arvad maa demişdi ki, dəni savırıf töhsün.
Bırda açır, unu savırır. Eşşəh də alt tərəfdə durufmuş, eşşəh olur ağappax. Durur əyağa, deyir:
– Ə, bı məəm eşşəyim dəyil. Eşşəh hardan gəldi çıxdı bıraya.
Gəlir deyir:
– Ay arvad, bəs belə.
Deyir:
– Başın batmasın, unu savırmısan, eşşəyi ağartmısan. Eşşəh elə sənin eşşayındı.
Dostları ilə paylaş: |
