31. UZADERSAN, UZAT DA!
Bir gün bir vergi yığan uzax dağ kəntdərinə vergi yığmağa gedir. Gərgin işdən sora axşamüsdü çantası pulla dolu bir təhlənin* qonağı olur. Burda toqqasının altını bəkidib yola düzəlmək isdiyir ki, bu təhlə də hörmət əlaməti olarax qonağı ötürmək üçün dinməz-söyləməz onun yanına düşür. Yazıx qonağın ürəyinə xof düşür ki, səni, tünbətün olmuş çantadakı pula şirnikib yolda məni öldürəcək.
Nəysə, bir az gedillər ki, təhlə yavaş səslə qonağa deyir:
– Uzademmi?
Kişinin bədəninnən cərəyan keçir, dizdəri əsir ki, səni, evi yıxılmış məni öldürüb yerə uzatmax isdiyir ki. Dili qıfıllanır, bir kəlmə söz demədən bir qədər də irəliləyillər. Dar, qarannıx cığıra çatanda təhlə bir də soruşur:
– A kişi uzademmi?
Qonax ürəyində deyir:
– Vaxşey, evi yıxılmış elə məni bu dar cığırdaca vurub uzadacax, – deyərək təhləyə bir cavab vermir. Təhlə meşənin kənarında bir də soruşur:
– A kişi, sənnən döyüləm, uzademmi?
Səbri tükənmiş, canı boğazına yığılmış qonax:
– Əşi, ta uzadersan uzat da! – deyir. Elə sözü ağzınnan kutarar-kutarmaz təhlə sakitcə geri dönür.
Sən demə, tərəkəmələr yola salmağa “uzatmax” deyirmişlər.
Dostları ilə paylaş: |
