5. OVUN İNSANA DÖNMƏSİ
Bizim kəndimizin bir ağır seyidi varmış. Bir gün olur bının av meylinə düşür. Deyir bir çıxım ava. Bir dənə də oğlan düşür bının dalınca. Deyir:
– Seyid, mən də sənnən gedim.
Deyir:
– Yox, ola bilməz, sən gəlməginən.
Gedir çıxır bir təpənin başına. Nə çarə eliyir, bı oğlan qayıtmır. Deyir ki, sən məni qaytarırsan, mən qayıtmıyacam. Mən də sənnən gedəcəm. Deyir ki, yox, mən tək getməliyəm. Bu belə deyəndə, bı oğlan bir az daldalanır, yolunu dəyişir, başqa yolnan gedir.
Qurban olum, bı seyid çıxır bir təpədə durur. Bı təpədə durannan sora görür ki, bir dənə qəşəh, yekə bir əlih gəldi durdu bunun qabağında. Tüfəyi sazdıyıb bına tuşduyanda bı əlih çevrilib olur bir gəlin. Möcüzədi də bı, qurban olum Allaha. Bir də isdiyir tüfəyi çəksin düzəltsin, bı olur əlih. Üş dəfə bı tüfəyi nişan alanda bı əlih gah olur bir gəlin, gah olur əlih. Bı oğlan da – bunun dalınca gələn oğlan keçir bunnan irəli. Qurban olum Allaha, qismətdən artıx yemək olmaz. Görür ki, tüfəh səsi gəldi. Bı seyid bı əlihnən o qədər əlləşir ki, bı gah gəlin olur, gah əlih, tay bezir. Tüfəh səsi eşidəndə gedir səs gələn tərəfə. Deyir:
– Gedim görüm bı nə səs idi.
Gedir görür haman bının dalınca gələn oğlandı. Bir dənə qəşəh əlih vırıb, soyur. Deyir:
– Bəs sən hardan gəldin?
Deyir:
– Bəs sən məni qovdun, buyankı yolnan getdim.
Deyir:
– Səhərdənnən mən qalmışam o təpədə. Bir əlih görmüşəm, olub gəlin, olub əlih. Qalmışam əlində. Demə, elə qismət səninki imiş. Mən niyə belə elədim? Mən səyf elədim sənə dedim ki, gəlmə. Elə qismət sənin imiş. Sən ki şikarı vurdun, gedək bını bölək.
Dostları ilə paylaş: |
