85. QOÇ NAVIR*
Böyük göldü, bizim kəndin böyründə idi. Qoç navır deyillər. Guya iki dənə qoç sudan çıxıf gəlif qoşuluf birinin qoyununa. Avaz kişinin qoyununa qoşuluf, Avaz kişinin qoyunun uju-bujağı olmuyuf.
Avaz kişinin də uşağı olmuyuf. Niyə olmuyuf? Deyillər dilənçi gəlif qapısına ki, Allahın payınnan maa bir az çörəh ver, aparım uşağımı saxlıyım. Avaz kişinin də otuz-qırx çobanı varmış. Deyif:
– Onu tutun, gətirin bura.
Avaz onda cavan oğlan imiş. Xrom sapoğun içinnən şallağını çıxardıf, deyif:
– Tutun.
Qırx dənə şallax vurduruf. Dilənçi deyif:
– Vur, mən gedirəm. Allaha üz çevirif deyirəm sənin qucağına uşax sidiyi dəyməsin.
Eşitdiyim sözdü da. Ona görə Avaz kişinin uşağı olmuyuf. Sora gedif başqa arvad alıf. Arvad uşağa qalır. Beş dənə öküz qurban kəsif. Vaxt tamam olur, aparıllar, balinsiyada uşax olanda eybəcər ət kimi nəysə oluf. Biri deyif ki, sənin qapına gələn dilənçi Allahın bəndəsi idi, gəlmişdi, verəydin olanınnan bir belə aparardı yeyəydi. Sən onu tutuf döyəndə bilmirdin Allah səni bu günə qoyajax? Bizdə məsəl kimi imkannı adamlara deyərdilər ki, Avaz kişinin gününə baxın, camaata yazığınız gəlsin.
Dostları ilə paylaş: |
