QODU-QODU
I mətn
Bərh yağış yağanda qodi qayırırdıx. O vaxdı kukula-zad yo xudu. Çömçə-qaşıxdan qayırırdıx. Qaşığı belə qol qayırırdıx, çöm çəni bədən, oon da başına bir qırmızı yaylığ atırdıx, aparırdıx qon şulara, deyirdıx:
Qodi, qodini gördünmü?
Qodiya salam verdinizmi?
Qodi gələnnən bəri,
Heş bir gün üzü gördünüzmü?
Qara toyux qanadı,
Kim vurdu, kim sanadı?
Gedirdim elçiliyə,
Qara it baldırımnan qapbaladı.
II mətn
Çömçəni qoyurdular yaylığın arasına, yaylığın içinə. İçinə də bir daş qoyurdular, ya da qoz qoyurdular, bağlıyırdılar. Nətəər rəngi olursa, olurdu. Ya da bir çanta asırdılar, ya da bir sumka götürürdü. Bax belə-belə eliyirdilər, dığıldıyırdı. Deyirdi:
Qodu-qodu, hay qodu.
Qodu, qodunu gördünüzmü?
Qoduya salam verdinizmi?
Qoduya aş bişirin,
Qodu gəlir, düşürün.
Qoduya sütdaş bişirin.
Qodu gün çıxartmasa,
Vırın boynun, düşürün.
Gətirif çantasına şey qoyurdular. Bişmiş yumurtanı da almır dı. Deyirdi gətirin çiyini verin, xarab olmuyanı verin.
Sora deyirdilər ki:
Çatma, çatma, çatmıya,
Çatma yerə çatmıya.
Qoduya pay vermiyənin
Ayağı yerə çatmıya.
Dostları ilə paylaş: |
