| VII mətn
O vaxtı cin də oluf, hal da oluf, dev də oluf. Bizim ulu baba mız, Minə nənənin atası tutuf halı. Altı ay, bir il işdədif halı. Biri, deyir, arvad idi, biri kişi. Bax deyir, iynəni belə sıvax sal mışdı yaxasına. Ona deyirmiş bunu çəh yaxamnan, buna deyir miş. Hər nəysə. Kişi qaçır, arvat qalır. Deyir, gedir bulağın üsdə. Balaca ağlı kəsmiyən uşax varımış. Buna deyir ki, bu yaxamdakiləri çəh. Çəkir. Deyir ki, Hajı Oruja deynən ki, hər şeyi mənnən örgəndi. İkicə şeyi ögrənmədi. Bir demədi ki, arvadın ölümü nədəndi? Bir də bir şey də deyif, nə nəyə dərmandı. O iki şeyi Hajı Oruş mənnən soruş madı. Arvadın ölümü ayıv olmasın, zahı yatmaxdandı. Gah qutarır, gah qu tarmır dayna. Ama bir şeyi də Minə gənə deyirdi, o yadım dan çıxıf.
Dostları ilə paylaş: |
