ƏLİ ÇƏLƏBİ
I mətn
Balaca vaxdı mən xəsdə olmuşam, məni paraliç vurufdu. Mə nim anam məni aparıfdı, Əli Çələbi deyillər, onun yanına. O, məs ləhət görüf kü, bunu apar Bakıda həkimlər var, onun yanına. Anam da savatsızıdı də, şəhəri tanımır, eləmirdi. Əl çəh miyib bunnan ki, mən sənnən əl çəhmərəm, sən özün köməy elə. Onun bir dənə əliyi varımış, tutuf vermişdilər ona, balaca bir əliy, elə yanın da qalarmış. Anası vardı, Şərfə Çələbi. Deyir ki, ana, bunun yerini mənim aya ğımın altında salınan. Yatmışam onun ayağının altında, tezdən du ruf yerimişəm. Yanı onun kəramətdə rinnən biri budu. Üş günnən də soora o əlih dünyasını dəyişif. Aparıv onu büküflər ağa, deyiflər ki, bunu dəfn elə. Əli Çələbinin çox möcüzələri olufdu, həddinnən ar tığ. O da Hacı Qaraman nəslin nəndi, törəməsinnəndi.
II mətn
Qonşu qonşuynan dalaşırmış. Mən də altı aylığ uşağımışam da anamın qucunda. Giriv aralarına harayçılığ eliyəndə iri bir daş tutuf qulağımın divinnən. Çisti9 ölmüşəm. Ölmüşəm, hay gedif Əli ba ba ma, həm də kirvəmizdi. Atam qardaşdarını qoyuf qıçına. Hay gediv Əli babaya ki, bəs qız öldü, Fatmanı Məhəmməd öldürəjəh dayna, ana mı – rəhmətdiyi. Əli babam gəlif belə sığallıyıf. Başımı sığallıyıv, onnan sora mən dirilərəm. Sonra Əli babam deyir, Fatma, helə bil ki, qızı dirildincən, Allah bilir, mən nələr çəhdim ki, səni Məhəmmət dan namasın. Bəs sən uşax qucağında davıya niyə girirsən? Deyif, ha rayçılığ eliyəndə deyiv, ürəyim durmadı dayna, ay Əli, qurvanın olum.
Dostları ilə paylaş: |
