TUTQU ÇAYI DEYİL Kİ, SƏNİ ÇIXARIM
Keşdəhdə pəhləvannardan biri də Nəbiymiş. Bir günnəri Nəbi qardaşı Kərbəlayı Ağaxannan Qarabağdan gəlirmişdər. Dağda qar əridiyinnən çay qalxıf elatdarı basmışımış. Tutqu axıf daşır. Bı Kərbəlayı Ağaxan atın tumarrıyır ki, çayı keçə. Nəbi qabaan kəsir ki, qardaş, gəl bu gejə qalax bı tayda, gejə ayazısın, çay sakitdəşsin, sabah keçərih. Kərbəlayı Ağaxan deer ki, mən ömür boyu kəhərə arpa-kişmiş yedirtmişəm ki, indi məni bırda qoysun? Yox, keçəjəm. Kərbəlayı Ağaxan girir çaya, çayın ortasına çatanda sel-su bıları haxlıyır. Pəhləvan Nəbi cəld suya girir, çatır onnara, bilmir, hansın qutara. Deer, qardaş, hə, hansıızı qutarım? Qardaşı kəhər atını çox isdiyirmiş. Odu ki, deyif, Nəbi, gör neynirsən? Nəbi bir nərə çəkif, at qarışıx Kərbəlayı Ağaxanı sahilə çıxarıf. Hamı görüf bını, sevinif. Yeddi sürüdən yeddi erkəh qurban kəsilif.
Ay gəlif, il dolanıf Kərbəlayı Ağaxan qojalıf, can verirmiş. Hamı gəlif Ağaynan halallaşırmış. Qardaşı baxıf ki, hamı gəlir, ama Nəbi yoxdu. Deef, Nəbini çaarın. Nəbi də həyətdə daşın üsdə qəmgin-qəmgin oturmuşmuş. Girir içəri. Kərbəlayı Ağaxan deef ki, ay qardaş, hardasan? Nəbi deef, neynim, Ağa, Tutqu çayı dööl kü, səni çıxarım. Bu selə güjüm çatmır. Deyif, ağlıyıf. Bu söz indi də Keştəhdə, camaatda el məsəlidi.
Dostları ilə paylaş: |
