| IV mətn
İncil ağacını kim yandırsa, o, xeyir tapbaz. Elə bil ki, tutyə kimi də.
AYLA GÜNÜN TUTULMASI
Ay tutulanda, Gün tutulanda deyillər, paççah ölür. Biz Cəb ra yılda olanda mən bir dəfə görmüşəm. Kəndin aşağısındakı dəyir mana getmişih (uzaxdı ora). Suyün bu tərəfində mən durmuşam, o tərəfində də qaynə nəmnən uşax duruflar. Bala, orda Gün tutuldu, qarannıxladı, gejə oldu. Qışqırdım, uy, ay xala (qaynə nəmə xala deyirdim). Aaz, dedi, qorxma, qorxma, gəlirəm sənın yanına. Ay xala, dedim, uşağı da gəti, uşağ ağlıyar. Dedi, aaz, şəllə mi şəm, qorxma. Gördüm, şəllənif nəvəsin belə, zirəy arvadıdı. Ama gəldiyi yerdə yarğan uşmuşdu, suyun qavağın kəsmişdi. Bu da qarannıxdı, görmür, düşdü bir gölə. Bitəər çıxdı, gəldi. Ay Hajı Qasım Çələvi, heey! Qab dınqıldadırdıx, Hajı Qasım Çələbi, sən saxla. Belə van nıya vururdux, vedrə vururdux, teşt çalırdıx. Deyir dilər ki, paççax ölüf. Ay tutulanda qazanın dalına döyürdülər. Güllə atırdılar.
Dostları ilə paylaş: |
