MOLLANIN DƏN ÜYÜTMƏSİ
Bir dəfə irəhmətdih Molla Nəsrəddin dəyirmana dən aparır mış üyüdə, gələ. Arvat deyif ki, başına dönüm, molla, o dəni orda savır ver dayna, elə heylə zirri-zibillidi. Gedir bu, dəni üyüdür, gə lir. Yolda yadına düşür ki, arvat belə demişdi. Düşür, başdıyır unu savırmağa. Üzdən irax, zil qara ulaxlardı, bunun hamısı olur dümağ ulax, dayna. Görür kü, ulaxları yoxdu. Ay aman, ay haray. Bunun hüşü kəsmir ki, bu özümündü. Həə, nəysə, axırı ki, axdarır, bu, ulaxların tapbır. Orya, gedir, burya gedir. Deyillər ki, ay Molla Nəs rəddin, bu sənindi dana. Deyif ki, yox e, mənimkilər qareydi. Deyiv, onda boşda, sən də dalıncan gedinən. Bir heylə başa salıflar. Başa düşmüyüf. Gəlif hamısı. Arvad çıxıf görüf, molla dümmağ. Ay kişi, üsduna od ələnsin, bu nədi? Deyir, bəs, dən yadımnan çıxdı, savırmadım, unu savırdım. İndi də bu, ulaxları itirmişəm. Deyif, bu özümüzün ulaxlarıdı dayna. Unu savırıf, bıde, xaşaları da atmısan üsdərinə. Unun hamısı gedif küləhdə. Başına döndüyüm eylə məzəçi kişiymiş e. Deyir, yaxşı kişi oluf, ona söyməh olmaz.
Dostları ilə paylaş: |
