Al əlidir, nə ver əli
(O, al mollasıdır, ver mollası deyil)
Bir müftəxor molla çıxmışdı gəzməyə. Bir az yol getdikdən sonra ayaqı büdrəyib düşdü bir dərin gölə. Mollanın boğuldum-boğuldum havarına bir dəstə adam qaçdılar gölün yanına. Gördülər ki, molla boğulur. Hər kəs gəlir deyir ki:
─ Ay molla, əlini ver mənə, çəkim çıxardım səni. Molla isə onların sözünü eşitmir. Camaat mollanın bu işinə mat qalıb, belə fikir edirdilər ki, olmaya molla ölüm qorxusundan huşun itirib. Bu zaman ora bir düşüncəli bir adam yetişir. Görür ki, molla axır nəfəsindədir. Və heç kəsin “əlini ver mənə” sözünə qulaq asmır. Bu kişi macəranı anlayıb, özünü yetirir gölün qırağına və yavaşcadan mollaya belə dedi:
─ Tut əlimi, ay molla. Molla tut sözünü eşidən kimi əlini uzadıb yapışdı o kişinin əlindən. Oradakı olanlar təəccübləndilər. Burada nə bir sirr var ki, biz də səhərdən elə istəyirik mollanın boğulmaqdan nicat verək, bəs nə üçün bizə əlini vermədi.
Düşüncəli kişi xalqın ürəyində olan sirri qanıb, belə dedi:
─ Ay balam, molla tayfası həmişə onun-bunun süfrəsinin başında yeməklə və onun-bunun pulu ilə böyüyüb. Heç vaxt bir nəfərə bir köməklik etməyib, bir şey verməyib, siz nə üçün bundan istəyirsiz ki, əlini versin sizə. Bunlar həmişə xalqın ─ al bu sədəqəni, al bu ehsanı, al bu pulu səsini eşidiblər. Bunlar “ver” sözünə biganədirlər. Çünki heç vaxt işi darda qalan adama, köməkliyə ehtiyacı olan kəsə bir şahı köməklik etməyiblər. Bunlar al əlidirlər, nə ver əli.
Dostları ilə paylaş: |
