Azərbaycan şifahi xalq ədəbiyyatına

MOLLA CUMA VƏ HACI KƏRİM
Qaxın Qıpçax kəndi var. Unun dosdu olufdu (söyləyici Molla Cumanı nə­zər­də tutur – top.). Bi dənə araba göndəriflər buna, dosdunnan taxıl isdiyifdi. Burda ta­xıl gej biçilir. Aranda amma bir ay qavağa biçilirdi. Dosduna diyifdi ki, man_ıa bir az buğda göndər. Arabanı boş qəytərifdi, vermiyifdi. Unda ho dosduna bi dənə söz ya­zıf göndərifdi ki, bi dənə dosdum vardı, o da baş tutmadı:

Mən səni dos bildim, ay Hacı Kərim,

Qanacağın_ı yoxdu, qaban diyirəm.

Əslın_ı yengiloydu, əslın_ıı unutma,

Sıxnaxdan gəlifdi, baban_ı diyirəm.

Sən gəl tərk et belə ləvənd peşəni,

Kənd həyatıdı, get binələ meşəni.

Hacılıxdan yoxdu səndə nişanə,

Tərəkəmə, ya da çovan diyirəm.

Sən mənə versəydın_ı, bi tağar buğda.

Mən də getirif verərdim nəğdi.

Verminəm, dolanırsan_ı, gezirsan_ı dağda.

Hakq özü qoysun san_ıa divan deyirəm,

Cümənin əlində biçarələnirsən.

Çox dərtdərnən qaralanırsan_ı.

Güllə deymiş kimi yaralanırsan_ı.

Qıllı ayax, yasdı davan diyirəm.

Elin dəyyususan_ı, ölkənin bici,

Məkkəyə getməynən adam bil, olmaz hacı.

Pul tapbıyəsan_ı, təndirə asasan saci.

Yeyəsən aşın_ıı yavan diyirəm.

Əyrinin sözdəri olurmuş əyri.

Yurdun_ıda bayquşdar eləsin seyri.

Qalmasın dörd ayax, bir itdən qeyri,

Üzülsün qapınn_ıan heyvan diyirəm.

Man_ıa yalan danışan ağzın_ı cırılsın.

İlahidən isdəmişəm qapın_ıa peçət vurulsun.

Sənnən sora uşaxların_ı qırılsın.

Cinazan_ıın dalıncə qohum-qardaş düzülsün.

(Qərəz unun cürmə-cücüyünə* qarğıyi.)