Azərbaycan şifahi xalq ədəbiyyatına

Söylədi: Qurbanova Firuzə Həsənqulu qızı.
II mətn

Bi kişiyə qonax gəlifdi, adı Qasım olufdu. Gecə oturuymüşdər də, payız ge­cə­lə­rində. Gecənin bivaxı qonax gəlifdi beş-altı nəfər oluflər də, iki ata-anası, dört də uşax. Kişi bilmiyifdi nağarsın, öydə də yimağa heş nə yox. Arvat vurnuxanda di­yif­di ki, sən çay qoy, mən həyin* gəliyəm. Gidif qonağın öküzünü oğruyuf gə­lif­di. O iki illıx öküzü çiynində getirifdi, getirif kesif qoourma, yimax, işmax, sahat bi­rə kimi. Eldən-ayaxdan da cəld olufdu. Heş şey. Yiyif, səhər duruf gidiflər. Gidif ba­xıf görüfdü ki, öküz yoxdu ağılda. Bi üç aydən sora darışıy Qasıma. Diyi: “Ay Qa­sım, ho sizə gələn günüm dağıleydi, ho sizə gəldim öküzüm oğrandı ho gecəsi”. Bil­miyi də, nə bilsin ki, gülər, diyər, Qasım ki, ə, kesif yiyərsan_ı, bilməzsan_ı sora. Di­yər: “Mən kesif yisəm, səni də çağır­manammı? Dosux”. Mən kesməmişəm. Di­yər: “Ə, siz beş-altı nəfər bizə qonax gəldın_ıız. Mənim ətimmi variydi? Getirdim ke­sif bi yerdə yidıx də”. Dəə dosdu heş nə dimiyifdi.