Azərbaycan şifahi xalq ədəbiyyatına

Söylədi: Məmmədova Zahidə Məmmədəli qızı.
IV mətn

Bu yaxınnarda qohumnarda bi yas yeri vardı, hora getmişdim. Sora orda ağı di­yən diyax ki, molla də, ev yəəsinə, yas yəəsinə müraciət elədi ki: “Ay Limunət, ya­sın_ıı verərsən, düşərsən həyətə, hammını dağıdıf, sağa baxarsan_ı, sola baxarsan_ı, qə­hərrənarsan_ı, diyərsan_ı, ay Cəbrayil:

Bu bağ bizimiymiş,

İçindeki üzümiymiş.

Hammı dağıldı, getdi,

Yıxılan öy bizimiymiş”.

Söylədi: Xəlilova Mehin Məmmədəli qızı.
V mətn

Dədəm, lay-lay, qardaş, vay-vay. Sora diyi ki, huna vay-vay dimiyın_ı, lay-lay di­yın_ı. (Bəzən də 10-15 il əvvəl ölənnəri, özü də də faciyeynən ölənnəri qatıylər. Mə­sələn, avariyədə, şeydə ölənnəri qatıylər).

Qanı çöllərə dağılan qardaş,

Al qanı xırman olan qardaş,

Xırman qanı göl olan qardaş,

Sora da diyi, vay-vay dimiyın_ı,

Lay-lay diyın_ı buna.

Gör bunu kimnərə tay eliyirəm,

Unnan da doyməsə, filankesə tay eliyirəm,

Unnan da doyməsan_ı, filankesi qatıf huna ağlıyirəm.

(Filankesdər kimnərdi? Allah eləməsin, görüsan_ı, bi nəsildən biri avaryeyə dü­şüy, biri gülleynən ölüy, biri nə bilim, suda boğuluy ölüy. Cavan ölən, ayləsi qalan, nə­ bilim ...)

“Ay toy sesi dağlardan getmiyən filankes,

Bezehli öyünnən doymuyən filankes,

Körpə balasını böödə bilmiyən filankes,

Dırnağının divinnən palçıx bulaşıxları getmiyən filankes”. (Öy tikəndə nətəri oluy dırnaxlar?). “Elinin qavarı getmiyən filankes”.