Azerbaycan’da Müstakil Hanlıklar Devrine Umumî Bir Bakış

XIV. Yüzyılda Anadolu'da Uç Beyliklerinin Siyasî ve İktisadî Faaliyetleri / Dr. Cafer Çiftçi [s.393-406]

Uludağ Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi / Türkiye
Uç tâbiri Türkçe sınır, hudut manasındadır. Uç beylikleri ise, Bizans sınırlarına başlangıçta sınır muhafızları olarak yerleştirilen Türkmen kitlelerin, sonradan bağımsızlıklarını kazanmaları ile oluşturdukları küçük devletçiklerdir. Sinop ve Kastamonu’dan Antalya’ya kadar uzanan sınır hattı üzerinde kurulan Uç beylikleri, coğrafî konumları itibarıyla kısa sürede güçlenerek, Anadolu’da gerçekleşen iktisadî faaliyetlerde önemli rol oynamışlardır.

Uç Beyliklerinin Ortaya Çıkışıve Dönemin Siyasî Gelişmeleri

Anadolu’nun bir Türk yurdu olmasında etkili olan göçler, XI. yüzyıldan itibaren başlamıştır.1 Büyük Selçuklu Devleti’nin2 kuruluş yılı olan 1040’tan itibaren, Türkmenler Anadolu’ya keşif akınları yapmışlar ve Bizans mukavemetini kırmaya çalışmışlardır. Maveraünnehir’den3 gelen kalabalık Türkmen göçleri karşısında Selçuklu Devleti, yurt bulmak ve sürülerini beslemek zorunda olan Türkmen boylarını, Anadolu’ya sevk etmeye çalışmış, onlara yeni topraklar göstermiştir.4 1071 Malazgirt Savaşı ile Bizans ordusunun Türkler tarafından yenilgiye uğratılması, Anadolu’nun tarihinde yeni bir dönemi başlatmış, çeşitli Türk boyları beylerinin önderliğinde bu yeni topraklara gelerek, uzun süren mücadeleler neticesinde değişik bölgelere yerleşmişlerdir. Bir süre sonra ise, Anadolu topraklarında Anadolu Selçuklu Devleti adı altında güçlü bir devlet ortaya çıkmıştır.

Anadolu’ya Orta Asya’dan yapılan Türkmen göçleri, Anadolu Selçuklu Devleti zamanında da devam etmiştir. Doğudan gelen Türkmen kitleleri, Anadolu Selçuklu hükümdarları tarafından değişik bölgelere iskân ettirilmiştir. Devletin izlediği temel politika; büyük ve kuvvetli aşiretleri parçalara ayırarak birbirinden uzak sahalara sevk etmekti ki, bu amaç, kuvvetli bir aşiretin beyleri liderliğinde devlete karşı yapacakları herhangi bir isyanı önlemek içindi. Yani izlenen politika parçalayarak iskân metodu idi.5

Bu politika içerisinde Türk kitlelerinin devletin sınır bölgelerine yerleştirilmesi de önem teşkil etmiştir. Daha önce, Emeviler ve Abbasilerde görülen bu metodun, Anadolu Selçuklu Devleti’nde uygulanmasının nedeni; Bizans’a karşı sınırlarda bir tampon bölge oluşturmaktı. Bu bölgeye yerleştirilecek Türkmen kitleler, bir yandan devletin sınır bölgelerini müdafaa edecekler, diğer yandan da geçimlerini sağlayabilmek için komşu ülkelerin sınırlarına saldıracaklar, toprak ve ganimet elde edeceklerdi. Komşu ülke ile Anadolu Selçuklu Devleti arasında bir tampon bölge diye niteleyebileceğimiz Uç teşkilâtı, başlangıçta bu şekilde ortaya çıkmış ve yapılan sürekli göçler ile büyük bir yapı haline gelerek daha sonraları oluşacak olan Uç beyliklerine temel hazırlamıştır.

Bir yandan sınırları düşman saldırılarına karşı savunmak, diğer yandan imkân buldukça onların topraklarına akınlar yaparak toprak kazanmak ve ganimet elde etmek amacıyla kurulan Uç teşkilâtı, gücünü Türkmen aşiretlerinden almaktaydı.

Askerî disiplin içerisindeki bu kabile teşkilâtları, orduyu takviye eden savaş adamlarını temin ederek, Anadolu’nun fethinde büyük bir rol oynadılar. Uçlara gelen göçebe unsurlar kısa bir zamanda bölgeye intibak ediyorlar ve yerleşik hayata geçerek köyler kuruyorlardı. Türklerin bulunduğu bölgelerde Müslüman Türk köylerinden başka, Hıristiyan köyleri de mevcut olduğu gibi, şehir halkı da bu yapı içerisinde karışmıştı. Böylece Uçlar hudutlara, hudut boylarındaki vilâyetlerle sancaklara verilen ad halini alarak; bunların başlarında yarı müstakil vaziyette bulunan liderlere de Uç beyi adı verildi.6 Uç beylerinin üstünde de, devlet tarafından tayin olunan bir veya birkaç tane Uç emîri bulunurdu. Devlet hazinesine nakdi veya aynî, muayyen bir vergi veren Uç beyleri, değişik sebeplerle ve bazen de vergi hesaplarını görmek üzere merkeze gelirlerdi.7

1220’li yıllardan sonra Yakın Doğu’da kendisini hissettiren Moğol baskısı, Anadolu’ya yapılan göçleri daha da arttırdı. Moğolların akınlarından kaçan büyük miktarda Türkmen grupları, Anadolu’ya doğru hareket ederek Selçuklu ülkesine sığındılar. Pachymeres’in kaydettiğine göre; Moğollardan kaçan Türkmen kabileler, Sakarya nehrinden Kastamonu’ya kadar olan ve Paflagonya diye adlandırılan bölgede, büyük bir kargaşayı ortaya çıkarmışlardı.8 Daha önce gelen Türk kitlelerinde hayvancılık ve ziraatla uğraşan bir topluluk varken, Moğol istilası ile Anadolu’ya köylü halk, zengin tüccar, derviş, fikir ve sanat adamlarından oluşan değişik kollardaki halk kitleleri de gelmeye başlamış, bunlar Uçlara yerleşerek bölgedeki sosyal ve iktisadî hayatı değiştirmişlerdi.9 Türkmenler sıkıştırıldıkları zamanlarda sınırlarda toplanarak Hıristiyan ülkelerinden kendilerine yurt ve geçinme imkânları arıyorlardı.10

II. Gıyaseddin Keyhüsrev’in, 1243 yılında Kösedağ’da Moğollara yenilmesinden11 sonra, Anadolu Selçuklu Devleti hızlı bir çöküş dönemine girerek, İlhanlılara vergi veren tâbi halini aldı.12 Devlet idaresindeki sultanlar ve şehzâdeler, bundan sonra birbiriyle taht mücadelelerine girdiler ve bu mücadelelerde başarı sağlamak için Moğolların yardım ve himayesine başvurdular. Artık, sosyal kargaşalar ve iktisadî çöküntü ile perişan bir duruma düşen Anadolu Selçuklu Devleti, Moğolların Anadolu’ya gönderdikleri ordu kumandanları ile idare ediliyor, Selçuklu sultanları ise bu devletin hakimiyeti altında ismen hüküm sürüyorlardı.13

Moğol istilasından sonra Anadolu Selçuklu Devleti’nin gücünü kaybetmesi neticesinde, Anadolu’nun çeşitli bölgelerindeki Uç beyleri Selçuklu sultanlarından bağımsız olarak hareket etmeye başladılar. Anadolu’nun İlhanlı hakimiyetine14 girişinden sonra mahalli nüfuslarını güçlendiren Uç beyleri, İlhanlılara tâbiyetlerini bildirmeleri ve vergi vermeleri dışında tamamen serbest kaldılar. Artık kendi başlarına hareket eden Uç beyleri, Bizans ordularına karşı büyük mücadeleler veriyorlar, büyük ganimetler elde edip, binlerce esir alıyorlardı. Alınan bu esirler gerekli görülen fidyenin alınması ile serbest bırakılıyor, bu da maddi bir geçim sağlıyordu. Uçlardaki Türkmenlerin yaptığı bu saldırılara Bizans Devleti de tedbir almıştı. Nitekim Komnenler zamanında Kuzeybatı Anadolu bölgesindeki Bithynia dağlarında, muayyen topraklara sahip ve vergiden muâf olan, askerî bir hudut teşkilâtı oluşturuldu. İslâm kaynaklarında akritler15 diye anılan bu güçler, sınırlarda herhangi bir Türkmen saldırısına karşı hazır bulunuyor ve bulundukları bölgeyi koruyorlardı. Ancak XIV. yüzyılın ortalarına doğru Bizans Devleti, siyasî hadiseler gereği Balkanlara önem vermesi nedeniyle, Uç bölgelerinde sınır muhafızlığı yapan akritleri Balkanlar’da savaşmak için Batı Anadolu’dan çekmişti.16 Bu açıdan Uç beylerinin bölgedeki fetih hareketleri daha da kolaylaşmıştı.

Bu dönemde gelir elde etmede savaşmanın rolü büyüktü ve Uçlarda sınır muharipliğinin ekonomik temeli, ilk planda ganimet getiren harp ve düşman arazisine yapılan yağma akınlardı. Ayrıca Türk bölükleri, paralı askerler olarak Alanlar, Kıpçaklar veya Katalanlar gibi de savaşıyorlardı. 1305 baharında Katalan paralı askerlerinin, Bizanslılarla ilgisini kestikleri ve altı sene sonra Atina’nın alınmasına yol açacak büyük bir macerayı başlattıkları sırada, Türkler de Avrupa’ya geçmişlerdi.

Nikephoros Gregoras’ın bildirdiğine göre; Gelibolu’daki Katalanlar, Çanakkale’den 500 kişiden oluşan bu Türk askerlerini davet etmişler ve bunları kendi hizmetlerinde paralı olarak çalıştırmışlardır.17 Bir başka örnek; 5000 kadar Türk paralı askerinin Moralı Franklara karşı savaşmak üzere, Mihail Palaelogos tarafından kiralanmasıdır. Bizanslılar buna benzer yapılan ittifaklarla, Türkmen beylerine pek çok iş ve ganimet sağlamışlardır.18

Uç beylikleri, 1335’te Ebû Said Bahadır Han’ın ölümü üzerine İlhanlı tahtında çıkan kavgalar sonrası, gerçek özgürlüklerine kavuşmuşlardır. Bundan sonra taht kavgalarıyla yıkılmaya yüz tutan İlhanlı Devleti’nin Anadolu’daki İlhanlı egemenliği de ortadan kalkmıştır.19 Anadolu’da varolan bu şartlar altında Uç beyleri, Bizans Devleti’ni daha da sıkıştırmaya başladılar. XIV. yüzyılda Bizans’ın güçlü savunmasının var olduğu birkaç büyük şehir dışında, bölgedeki tüm topraklar Türk beylerinin idaresine geçmiş ve değişik isimler altında Türk beylikleri kurulmuştur.20 Tavâif-i Mülûk adıyla da adlandırılan bu beylikler; Germiyanoğulları, Hamidoğulları, Candaroğulları, Menteşeoğulları, Saruhanoğulları, Aydınoğulları, Karesioğulları ve Osmanlı Beyliği’dir.

XIV. yüzyılda Bizans tahtında eskiden beri süregelen taht kavgaları hâlâ varlığını devam ettirmekte, bu durum içteki siyasal kargaşayı arttırmaktaydı. Taht mücadelesinin yanında ülke içinde, toplumsal ve dinî kavgalar da yoğun bir şekilde görülmekteydi. Aşağı sınıflar doğum ve zenginlik aristokrasisine karşı isyan ederken, Grekler ve Latinler arasındaki asırlık husumetten doğan dinî kavgalar karışıklığı bir kat daha artırıyordu.21 yüzyıllarca devletin bel kemiği olarak hizmet etmiş bulunan asker-köylü sınıfının çöküşü ve toprak sahibi askerî aristokrasinin zafer sağlaması, Bizans İmparatorluğu’nun toplumsal ve ekonomik hayatında büyük bozulmalar meydana getirmişti. İhmal edilmiş ve moralleri bozulmuş olan kayıtlı askerler, Bizans ordusu içinde, gittikçe azınlıkta kalan unsurlar haline gelmiş, ordunun büyük bir kısmı Normandiyalı, Katalan, Kuman ve Türk paralı askerlerinden oluşmaya başlamıştı. Bu ücretliler için kendi çıkarları, İmparatorluğun çıkarlarından daha önemliydi. Devletteki bozulmalar esnasında terk edilmiş toprakları canlandırmak ve toprak gelirleri ile askerî sınıfı yeniden kurmak amacıyla pronoia ve manastırlara ihsan edilen mali ve kazâî muâfiyet ile ilgili exuseia kurumlarının gelişmesi, gerek dünyevi aristokrasinin ve gerekse kilise mensuplarının servet ve gücünü daha da artırdı.22 Bu durum karşısında köylü halk, çok sayıda ağır vergi yükü ve angarya ile ezilmekteydi. Bu durumdan şehirli halk da etkilenmişti. Eskiden kent ekonomisinde devletin sıkı ve merkezî bir durumda kontrolü söz konusu iken, şimdi bu sistem çözülmüş, ilk önce Venediklilere ardından da Cenevizlilere ticaret ile ilgili birçok imtiyaz ve serbestlikler verilmek zorunda kalınmıştı. Bizans’ta süregelen parasal kriz atlatılamıyor ve yüzyıllar boyunca dünya pazarına hakim olan para birimi nomisma, Venedik dukası karşısında eriyip gidiyordu.23

Bizans’taki bu gelişmeler esnasında, Orta Çağ’ın parçalanmış İtalyası’nda gemiciliği ve ticareti esas uğraş olarak seçen küçük şehir devletleri, Bizans İmparatorluğu ile olan ilişkilerinin akışı içinde sağladıkları haklar ve ayrıcalıklardan olabildiğince yararlanarak, İstanbul’da ve Anadolu kıyılarındaki belli başlı liman kentleri ile ticaret yolları üzerindeki şehirlerde yerleşmişler, kimi yerlerde de özel koloniler oluşturarak, Doğu Akdeniz Bölgesi ticaretini ellerine geçirmişlerdi. Venedik; Suriye, Mısır ve Ege’deki adalarını içine alan Doğu Akdeniz Bölgesi ticaretinde egemen iken, Cenevizliler ise; Karadeniz ve Asya’ya giden ticarî yollar üzerinde üstünlük kurmuşlardı.24

Bizans’a ait Ege’deki adaların birçoğu, Venedikli zengin ailelerce zapt edildi, birçoğu da senyörlük oldu.25 Venedik’in Ege Denizi’ndeki en önemli üssü Girit adası idi. Coğrafî konumu nedeniyle Doğu ticaretinin merkezi ve ileri karakolu durumunda olduğundan, Venedikliler bu adada iyi bir şekilde örgütlenmişlerdi. Girit’ten sonraki Ege’deki ikinci önemli ada, Ağrıboz idi. Ağrıboz adası, boğazlara ve Anadolu sahillerine yakın olması nedeniyle önemli bir savunma görevini teşkil ediyordu.

Venedikliler, Uç topraklarında daha ziyâde Menteşeoğulları ile yakınlık kurmaya önem vermişlerdi. 1331’den itibaren 1414 yılına kadar geçen sürede Venedikliler, Menteşeoğulları ile yedi tane barış ve ticaret antlaşması yapmışlardır. Karia ve Likia sahilinde ortaya çıkan Menteşeoğulları, Venediklilerin bu bölgedeki ticaretine önemli ölçüde gölge düşürmüşlerdir.26 Venedik, Menteşe Beyliği ile arasındaki ilişkilerini, diplomatik ve ticarî alanda, Levante’de gözcüsü ve sözcüsü olan Girit’teki Candia Dükalığı aracılığı ile yürütüyordu.

Cenevizlilerin Ege Denizi’nde; Sakız, Midilli, İmroz ve Taşoz adalarında ticaret kolonileri bulunmaktaydı. Sakız adası, bir zamanlar Yeni Foça’yı idare eden Benedetto Zaccaria tarafından, 1304 yılında Bizans’tan dirlik olarak zorla alınmıştı.27 Cenevizliler açısından stratejik öneme sahip diğer topraklar, Edremit körfezinin önünde yer alan Midilli, Çanakkale Boğazı’nın ağzını kapayan İmroz ve Meriç’in Ege Denizi’ne döküldüğü yerde bir liman olan Enez topraklarıdır. Bu topraklar da, yine Cenevizli başka bir aile olan Gattilusio ailesi tarafından idare ediliyordu.28

Uç topraklarında yer alan ve önemli bir liman kenti olması ile birlikte zengin şap yataklarına sahip Foça şehri, VIII. Mihail Paleologos tarafından Cenevizli Zaccaria ailesine verilmişti.29 Türklerin bu sıralarda Ege sahillerinde yaptıkları akınların tehlikeli olduğunu idrak eden Manuele Zaccaria, şehrin etrafını kısa sürede surlarla çevirmişti. Birkaç sene sonra da eski şehrin birkaç kilometre dışında daha büyük bir kent yapılarak tamamlandığında, bu kasabaya Yeni Foça adı verilmiştir. Üç büyük şap ocağına sahip bu kent, Avrupa’nın şap ihtiyacının önemli bir kısmını temin ediyordu.30 1329 yılında III. Andronikos tarafından Foça, Cenevizlilerden arındırılarak, tekrar Bizans’a bağlı hale getirildiyse de, kısa bir süre sonra bu topraklar Aydınoğulları ve Saruhanoğullarına bağlanmıştır.

Cenevizlilerin Karadeniz sahillerinde; Amasra, Fatsa, Samsun, Trabzon ve Sinop gibi merkezlerde ticarî limanları bulunmaktaydı. Anadolu’dan veya Memlûk sahasından gelen ticarî malların, Kırım’a nakli açısından önemli bir ticaret limanına sahip Amasra, transit ticarette oldukça güvenli bir bölge idi. Şehir, bir ara Candaroğullarının eline geçtiyse de, yine Cenevizliler tarafından geri alınmıştır. Diğer bir şehir olan Samsun biri Türklerin, diğeri Cenevizlilerin elinde olmak üzere ikiye ayrılmıştı. Trabzon bu dönemde en önemli bir ticaret limanı idi. Şehir, boğazlar ve Ege yolu ile Akdeniz’e ve Avrupa’ya bağlandığı gibi, aynı zamanda Karadeniz kuzeyindeki Rusya’ya giden yolların bulunduğu bir kavşak noktasındaydı. Sinop, Karadeniz’i batıdan doğuya veya güneyden kuzeye aşıp, İstanbul’dan Trabzon’a veya Anadolu’dan Kırım’a gidecek tâcirlerin uğradıkları önemli bir liman ve ticaret sahası idi. Şehir bir ara Pervaneoğullarının elinde idiyse de, sonraları Candaroğulları topraklarına katılmıştı.31 Kırım sahasında Suğdak, Kefe ve Tana

limanlarında da ticaret yapan Cenevizliler, Karadeniz’in doğu sahillerini izleyerek, Kafkaslar’dan İran’a ve oradan Asya içlerine kadar uzanan karayolunu da kullanmaktaydılar. Özellikle Kefe ile Tebriz32 arasında oluşturulan ticarî hat oldukça önem teşkil etmekteydi.33

1335 yılında Ebu Said Bahadır Han’ın ölümü ile birlikte İlhanlı Devleti’nde ortaya çıkan karışıklıklar sonrası, Tebriz’deki İtalyan tâcirleri, şehirden yavaş yavaş ayrılmaya başlamışlar ve İlhanlılar ile İtalyan şehir devletleri arasındaki ilişkiler zamanla azalmıştır. İşte bu sırada Batı Anadolu’da güçlerini iyiden iyiye hissettiren ve coğrafî açıdan stratejik konumlarını verimli bir şekilde kullanabilen Uç beylikleri, dış ticarette ve siyasî ilişkilerde İtalyanların görüşebileceği tek güç haline gelmişlerdir. Bizans’ın içinde bulunduğu ekonomik ve politik çöküş ile Venedik ve Ceneviz arasındaki ticarî rekabet sayesinde, Uç topraklarında Türk hakimiyeti daha çabuk yayılmıştır.34 Artık Ege sahillerindeki limanlardan, ticarî mal yüklemek isteyen bütün İtalyan gemileri, doğrudan doğruya Türk beylikleriyle karşı karşıya bulunuyorlardı. Anadolu’nun tüm sahil şeridi Türklerin ellerine geçmişti ve özellikle İtalyanlar açısından önem teşkil eden Ege limanları, Uç beylikleri Türkmenlerinin ellerindeydi. Ege Denizi’ne çıkan Türkleri en azından Anadolu’ya döndürmek ve ticarî ayrıcalıkları yeni beyliklere de kabul ettirebilmek için, savaşı göze alıp silaha sarılan İtalyanlar, güçlerinin yetmediği yer ve zamanlarda, başta Papalık olmak üzere Rodos Şövalyeleri ve Kıbrıs Krallığı gibi diğer Hıristiyan devletlerle ittifaklar yapıyorlardı.35

Ancak, Ege Denizi’nde mutlak güç haline gelen Menteşe, Aydın ve Saruhanoğullarının gaza ruhuyla motive olan Türkmenleri, önce İtalyanları Ege bölgesinden uzaklaştırdılar, ardından da onların denizlerdeki adalarına saldırdılar ve bölgeyi haraca bağladılar. Menteşeoğullarının kurucusu olan Türk beyi Menteşe’nin, Bizans kaynaklarında Salpakis Menteşe (Sahil beyi Menteşe) ifadesiyle geçmesi, onun denizcilikle yakından ilgilendiğini göstermekteydi.36 Ege sahillerinde ve adalarda rahatça ticaret yapmak isteyen yabancı devletler, artık beyliklere vergi vermek ve onların kurallarına bağlı kalmak şartıyla faaliyetlerini sürdürebileceklerdi. Örneğin kıyı şeridinde oluşturdukları donanmalarla denizlerde korsan faaliyetlere başlayan Saruhanlılar, kısa bir süre içinde Cenevizliler’e ait Foça, Sakız ve Naksos’u vergiye bağlamışlardır.37 Beylikler yaptıkları mücadeleler esnâsında çıkarlarına göre, Türkler ya da Hıristiyan devletlerle ittifaklar kurabilmekteydiler. Örneğin Saruhanlılar, Osmanlılara karşı Bizans ve Aydınoğulları ile birleşerek Gelibolu’ya akınlar yapmışlar ve birçok ganimetle ülkelerine geri dönmüşlerdir.38 1345 yılında Aydınoğlu Umur Bey de, Rumeli’ye Kantakouzenos’a yardıma gideceği zaman, donanmalarının İzmir limanında yakılması neticesinde Karasi Beyliği’nin donanmaları ile Rumeli’ye geçmiştir.39

Ege Denizi’nin doğusundaki adaların İtalyanlar açısından ilk tehdit altına düşmesi, 1304 yılında Sasa Bey komutasındaki Menteşe Türkmenlerinin Efes ve civar yerleri ele geçirmeleri ile başlar.40 Ancak Türkler, denizlerde tam kontrolü sağlamadan adaları işgal etme girişiminin çok riskli olduğunu anlamış olduklarından, ilk önce kendi sahillerini güvenlik altına almışlardır. Zira denize hakim olmayan bir devlet için herhangi bir ada veya yarımada istihkâmlarının hiçbir kıymeti yoktu.41

1300-1329 arası dönemde Cenevizliler ve Rodos şövalyeleri, Ege’de Türklerin en büyük rakipleri olmuşlardır. Ege Denizi’ndeki önemli adalardan birisi olan Sakız adası, 1304 yılında Cenevizli Benedetto I Zaccaria tarafından işgal edilmiş ve Avrupalı tâcirlerle ticarî faaliyetlerin kurulduğu önemli bir merkez haline gelmiştir.42 Rodos adası ise Cenevizli korsanların yardımı ile St. Jean şövalyeleri tarafından 1309 tarihinde ele geçirilmiştir. Anadolu sahillerinin hemen önünde önemli bir Hıristiyan kalesini teşkil eden Rodos, bölgedeki deniz ulaşımının güvenliğini sağlıyor ve birçok yabancı tüccar gemisine sığınak oluyordu. Vestefalyalı rahip Ludolf, bu ada ile ilgili kendisine 1337’de Rodos’ta anlatılanları; “Keşişler gelmeden önce Rodos, Kos ve bütün diğer adaların halkı, mal ve mülkleri için Türklere haraç vermek zorundaydılar”43, şeklinde aktarmaktadır.

1317 yılında Sicilya kralı Friederick’in oğlu Alfonso Fadrique, Atina Katalan Dükalığı’nın komutanlığına getirildiğinde, ülke sınırlarını genişletmek için Venediklilere saldırdığında, Menteşe ve Aydın Türkleri ile ittifak oluşturmuştur. Bu ittifakla Aydın ve Menteşe Türkmenleri, Ağrıboz’dan Girit’e kadar olan bölgede Katalanlar ile ortak hareket etmişlerdir.44 Türkler ile Katalanlar arasındaki ilişkilerin bozulduğu 1329 senesine kadar devam eden bu ittifakla, Ege Denizi’ndeki Venedik çıkarları büyük ölçüde zedelendiği gibi, Balkanlar’daki Romanya Latin yönetimi de, Türklerin bölgeye gemilerle getirilmeleri ve mücadelelere başlamaları ile hayli sıkıntıya düşmüştür.

Beyliklerin kendi çıkarlarına göre bağımsız olarak Latinler, St. Jean şövalyeleri veya Bizans Devleti ile belirli zamanlarda ittifak arayışlarına girmeleri, bölgede izlenilen aktif siyaseti göstermektedir. 1340’lı yıllara gelindiğinde Türk beylikleri Ege adalarının bütün nüfuzunu ellerine geçirmişler ve yaptıkları seferlerle Trakya, Makedonya, Yunan ve Mora topraklarını haraca bağlamışlardır. Özellikle bu dönemde çok güçlenen Aydın oğlu Umur Bey, Ege Denizi’nde donanması ile Ağrıboz, Mora, Girit ve Rodos adalarını, ayrıca Teselya’nın tüm sahil şeridini eline geçirmiştir.45

Ege’deki bu mücadelelerin yanı sıra, Karadeniz’de de önemli bir güce sahip Uç beyliği olan Candaroğulları, İtalyanlara karşı savaşıyordu. 1322 yılında Sinop’un tamamen beylik topraklarına katılmasıyla, Karadeniz ticaretini ellerinde bulunduran Cenevizlilerle temasa geçildi. 1341 yılında Venedik ve Ceneviz filosu ile büyük bir savaşa tutuşan Candaroğulları, birçok düşman teknesini zapt etmiş, savaştan güçlükle kurtulan Ceneviz amirali Simon de Quarto kendisini Kırım sahillerine zor atmıştı. 1362’li yıllarda Candaroğullarına ait donanmalar, Kefe’deki Ceneviz istihkâmlarını yağmalamışlar ve Karadeniz’de yabancı gemilere göz açtırmamışlardır. Bu açıdan bölgedeki Türk gücünü hisseden Cenevizliler, Karadeniz’de barışın devamlılığının önemini kısa sürede anlamışlar ve barışçı bir politika takip etmişlerdir.46

İtalyanların, Menteşeoğulları ve Aydınoğulları başta olmak üzere, beyliklerle 1360’tan sonraki son on sene içerisindeki ilişkileri çok zor yürümüştür. Artık devletlerin gözü, doğuda güç kazanan Osmanlılara yönelmiş ve bu nedenle Levante üzerindeki Menteşe ve Aydın beyliğinin ehemmiyeti azalmaya başlamıştır. Mart 1358’de Osmanlıların Gelibolu’yu almaları ile birlikte, Hıristiyan dünyası ilgisini Osmanlı Türkleri’ne çevirdi. Osmanlılar Gelibolu’dan geçerek Edirne’ye hakim olduklarında ve Karadeniz Boğazı’na yerleştiklerinde, Bizans iktisadiyatının bütün imkânlarına sahip olmuşlar ve bölge ticaretini kontrolleri altına almışlardır. Bu durumdan en çok zarar gören de, şüphesiz ki İtalyanlar olmuştur.47 Kantakouzenos’a göre, 1330 dolaylarında Osmanlı Beyi Orhan’ın 36 kadırgası bulunmaktaydı.48

XIV. yüzyıl sonlarına doğru Osmanlı Devleti’nin, Uç beylikleri topraklarını kendi sınırlarına katması ile birlikte, bu beyliklerin yaptıkları ticarî antlaşmalar da ortadan kalkmıştır. Ancak bu durumun kendileri açısından hiç de iyi olmadığını gören İtalyan devletleri, kısa sürede Osmanlı Devleti ile yakın münasebetlere girerek, eski ayrıcalıklarını tekrar elde etme yoluna gideceklerdir. İlk antlaşmayı 1352 yılında Orhan Bey ile yapmış olan Cenevizliler, Osmanlılara yıllık bir vergi ödeme şartını kabul ediyorlardı.49 Cenevizliler 8 Haziran 1387 tarihinde ise, dostluk ve ticaret antlaşması adı altında ikinci bir ahidnâmeyi elde etmişlerdir.50 Antlaşma gereğince Osmanlı tebaası Pera ile serbest ticaret yapabilecek, ithalat ve ihracatta gümrük vermeyeceklerdi. Cenevizliler ise, belirli imtiyazları almaları ile birlikte, Türk topraklarında ticaret için vergi ödemeye devam edeceklerdi.51

Bu antlaşmalar ile, Osmanlı-Ceneviz dostluğunun Galata’daki temelleri atılmıştır. Oluşturulan dostluğun Türklere en büyük yararı, Osmanlıların Çanakkale Boğazı’nı aşarak Gelibolu yarımadasına geçişlerinde, Cenevizlilerin yardımda bulunmalarıdır. Cenevizliler, askerî ve sivil taşımalarda Osmanlılardan belirli bir para alarak, gemilerle nakil işlemlerini sağlıyorlardı. XV. yüzyılın başında Semerkant’a seyahat eden ünlü seyyah Clavijo’nun seyahat esnasındaki Gelibolu izlenimleri, bu yerin önemini açıkça göstermektedir; “Türklerin Boğaz’ın Avrupa yakasında ilk işgal ettikleri yer Cenevizlilerin elinde olan Gelibolu’dur. Gelibolu’yu alarak Bizans topraklarını fetheden Türkler, donanmalarını burada bulunduruyorlar ve asıl vatanlarından buraya levâzım ve asker gönderiyorlardır. Gelibolu kalesi, Türklerin bütün Bizans’ı boğazından yakalamalarını temin eden üstür”.52

Osmanlı padişahı Yıldırım Bayezid tahta geçişi ile birlikte, Anadolu’daki Uç beyliklerini kendi topraklarına bağladıktan sonra, her yıl Anadolu’dan Midilli, Limnos ve Rodos adalarına gönderilmekte olan buğdayın ihracatını menetmiş ve donanmalarını teçhiz ederek, Sakız ve Ağrıboz başta olmak üzere birçok adaya seferler düzenlemiştir.53

Uç Beyliklerinin İktisadî Faaliyetleri

Türkmen kitleler Anadolu’ya ilk geldikleri zaman bölgede bulunan Bizans’a bağlı Hıristiyan halk, iktisadî ve içtimaî bakımdan oldukça zor bir dönem geçirmekteydi. Bu sırada Anadolu’da; Bursa, İzmit, İznik, Alaşehir ve Foça gibi ticarî merkezlerin bulunduğu önemli şehirler dışında gelişmiş yerleşim alanları mevcut değildi. Türkmenler fazla mücadele vermeden kısa sürede batıya doğru ilerliyorlar, buralarını kendi inançları, gelenekleri, görenekleri ve içtimaî teşkilâtları ile birlikte Türk yurdu haline getirerek yerleşik hayata geçiyorlardı. Anadolu, Türklerin gelmesiyle birlikte büyük bir canlılık kazandı. Boş olan bölgeler doldu, sönük ve ufak şehirler canlanıp büyüyerek ticaret ve kültür merkezleri haline geldi.