Bakara sûresi

min fietin kaliyletin ğalebet fieten kesiyraten Bi iznillah* vAllahu meas Sabiriyn

* Tâlût, ordu ile hareket edince, “Şüphesiz Allah, sizi bir ırmakla imtihan edecektir. Kim ondan içerse benden değildir. Kim onu tatmazsa işte o bendendir. Ancak eliyle bir avuç alan başka.” dedi. İçlerinden pek azı hariç, hepsi ırmaktan içtiler. Tâlût ve onunla beraber imân edenler ırmağı geçince, (geride kalanlar) “Bugün bizim Câlût’a ve askerlerine karşı koyacak gücümüz yok.” dediler. Allah’a kavuşacaklarını kesin olarak bilenler (ırmağı geçenler) ise şu cevabı verdiler: “Allah’ın izniyle büyük bir topluluğa galip gelen nice küçük topluluklar vardır. Allah, sabredenlerle beraberdir.”

Tâlût askerleriyle birlikte yola çıktı.

Dedi ki: “Allah sizi bir nehir ile sınayacak. Kim ki, o sudan içerse benden değildir, kim ki ondan içmezse ancak o bendendir, bir avuç kadar içerse bunda mahsur yoktur.

Nehir iki bölgeyi ayıran yer mânâsınadır, su hayat veriyor, fazla içilince nefsi emmâreyi arttırıyor, yani cismâni bedenini ağırlaştırıyor, onun için az bir miktar içmeye izin veriliyor, yani bedenimizin ihtiyacı olduğu kadar malzeme kullanmamız mahsurlu değildir fakat fazla olan ne varsa hepsi mahsurlu, zararlıdır.

Askerlerin büyük çoğunluğu ondan içtiler, dayanamadılar, az bir kısmı içmediler veya tavsiye edilen miktar kadar içtiler.

İşte bu nehir nefsi emmâre, levvâme mertebesinde olanların önünde geçilmesi gereken bir yerdir, kim bu nehri geçerse yolu ileriye doğru açılmış oluyor, bu aslında büyük bir lütuftur, küçük bir imtihanla orayı geçemezse, ileride geleceği yerlerde daha zorluk çekecek ve ileriye geçenlere de mâni olacaktır, işte burada görüntüsü aynı olanların arasından has olanlar ayrılmış oluyor ve savaş ehli oluyorlar.

O ve sudan az içenler nehri geçtiler, arkada kalanlar “bugün bizim Câlût ve ordusuyla savaş etmemiz mümkün

371

değil, takatimiz kalmadı” dediler, nehri geçen grup, Allah’a mülâki olacağını zanneden kimseler, onlar da dediler ki: “Nice topluluklar vardır, Allah’ın izniyle az bir kişiyle sayısı çok topluluklara galip gelirler” dediler fakat “diğerlerinin nefislerine itimatları güvenleri olmadığı için bugün bizim savaş yapacak halimiz yok” dediler.

Az su içipte savaşa çıkanların Bedir Ashab-ı kadar olduğu rivÂyet edilmiş yani 313 kişi, bunlar Bedir Ashabının öncüsü, ilk mertebesidir, Bedir’de (s.a.v.) Efendimizin şahsında bu işler Zat mertebesinden oluşmakta idi burada ise esmâ mertebesi itibarıyla oluşmaktadır, daha sonra gelecek olan Zat mertebesinin burada uygulaması başlamış oluyordu.

Bizimde hayatımızda canımızı sıkan küçük sorunlar çıkar işte Allah’ın izniyle bunların üstüne gidilir ve aşılır ve insânın morali bozulmaz, ama ne zaman ki kişi nefsâniyyetine dönük hayat yaşamaya başlarsa küçük sorunlarda hemen kaçar nedeni de bu nehri geçememe-sidir.

Muhakkak ki Allah sabredenlerle beraberdir, bütün bu âlemde Allah’ın varlığı olduğunu söylediğimiz halde, neden Allah sabredenlerle beraberde başkalarıyla değil?

Sabredenin sabrının artması kendisinde bulunan isimlere Allah esmâsının hâkim olmasından, muhafaza etmesinden bu durumda kişide hayal ve vehmi meydana getirebilecek isimler bastırılmış olarak kalıyor, bunun anlaşılması ve kişide faaliyete geçmesi için Allah esmânının mânâsını bilmesi lâzımdır.

وَلَمَّا بَرَزُواْ لِجَالُوتَ وَجُنُودِهِ قَالُواْ رَبَّنَا أَفْرِغْ عَلَيْنَا صَبْراً وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ

الْكَافِرِينَ 372